Sicimler Şiiri - Derya Kızılgöz

Kuytu bir yer
Karanlık
Duvarlarda gezinen silüetler
Kimin gölgesi
Hiçbir varlığa benzemiyor
İcabında
Sökülüyor siması dimağdan
Belirsizleştikçe
Çırpınıyor sular
Kalbimin kıyılarında

Gözyaşlarında okyanus
Pusulasında ibreler
Durmaksızın dönüyor
Saatlerin vakti göstermediği anda
Işımaya başlarken
Gün göğü
Uykuya dalar amiyane hal giyen
Kıyıda bir kuytuda
Çırpındıkça sular
Vurdukça kıyılara demir yumruklarını
Yontulur kayalıklar
Ufalandıkça kayaçlar
İnceden örtülür üzerine amiyanenin
Üşütmez serinlik
Başında yosunlardan yastık

Hangi güç söküp alabilir
Kimse iz sürüp gelemez
Kırıldığı yerden savrulmuştur oraya
İsyankarlığın tümceleri
Boğazındaki düğüm
İntizar desek
Ciğerlerde dolu zehir
Bir balık ağzını açıp kapadıkça
Çorak civarlar yarılıyor susuzluktan
Bulutlar kümeleşerek
Rüzgara söz açıyor ansızın
Es diyor
Geç kalma
Yer göbeğinden çatladı
Yetiş
Vakti zamanda
Açılınca pencere
Karşılamaya sicimler gerek
Tutsak ruhlara kement
Atılsın
Dünyanın bin halinden
Biri de olsa
Yakalayıp
Kementlerden
Kim bilir hangisine tutunup çıkar
Ruhi tutsaklık