Sıcak Eller Şiiri - Utku Can Canatan

Güneşin doğuşu ile uyuyorum.
Güneş batarken açıyorum gözlerimi.
Gün bitmiyor benim için,
Gün doğmuyor nasıl olsa gözlerime.
Gün, zamana bağlıydı.
Zaman, iki çubuğun kovalamacasına.
Ben hayata bağlıydım,
Hayat, ipin ucundaki boynuma!
Ne şimdilerde iki çubuk kaldı,
Dar ağacı gibi dikilen.
Ne boynum kaldı
İpe geçmeye hazır bekleyen.
Bir ben kaldım gece karanlıkta duvara nazır.
Bir de yalnızlığım kaldı,
Gölgem gibi hiç terk etmeyen.

Pejmürde ellerim çabaya küsmüş,
Bir de eskimiş dilime ve dahi
Tükenmek üzere olan mürekkebime.
Küsmüş gönül sesim,
kalemime, kağıda ve nicesine.
Yazmıyor his ve düşüncelerimi.
Bende kendime dargınım.
Dargınlığımın sebebi belli değil.
Hesaplaşmalarım içimde harbe döndü.
Kazananı olmayan savaşın temsili gibi...

Ellerimi yaktığın yetmez mi bre sigara!
Ciğerlerimi harap ettin göz göre göre.
Bırak ellerim gecenin soğuğuna dalsın!
Yalnızlığımı unutturmasın!
Soğuk yaksın ellerimi!
Sıcak vurmaz benim ellerime!
Söyle!
Ne haddime düşlemek?
Soğuk geceleri, sıcak elleri...