Sıcacığım Şiiri - Serap Yavrucu

Sıcacığım,
Bugün birden bire gökyüzünde kaldık biliyor musun?
Gökyüzünde, bulutların üzerinde…
Oysa ben çoktandır resimli masallar okumuyordum,
Hayal kurmaktan yanayım bilirsin.
Fakat annelerimizden sonra en mübarek yüzde bulduk kendimizi,
Hayranlığa çevirdik yeniden gözlerimizi…
Şaşkınlıkla yol aldık, düşe kalka,
Bir öpen bulunur, acıyan yerlerimizi…

Sıcacığım,
Yükseklik korkusunu kim takar,
Gökyüzünde kaldık,
Apak…
Soğuk buselerle dirildi ölü kalplerimiz.
Önce kirpiklerimize asıldı melekler,
Sonra ellerimize, eteklerimize dualar indi.
Pembe mavi cezvelerde fokurdadı sütümüz,
Köpürdü, köpürdü…

Ah sıcacığım, nasıl da yüreğimizin ateşine iyi geldi,
Hurilerin soğuk nefesi.
Kim bilir, nereden gelip nereye gitmedeler…
Ne getirip ne götürmedeler billurdan kaselerle…
Bilinmez ki…

Sıcacığım,
Yazmayı bir kez daha sevdim bugün.
Yolların tükenmez olmadığını da gördüm.
Bir yerlere kapanıp kalmak da iyi geldi.
Ana karnından beri yapmamıştık bunu.
Hem gökyüzündeydik,
Engebesiz yollardan, ardına kadar açık kapılardan,
Şiir gibi gecelerden, pervasız gezintilerden uzakta…
Habire silkeledik melekleri üstümüzden,
Her yerden, her yerden döküldüler üzerimize…

Soğuktan korktuk sıcacığım.
Kapıların ardında güneşi arayan çocuklara kaydı gözlerimiz.
Endişeli kalplere dayanak gerekti.
Gökte olmak zordu elbet, ekmek yerdeydi,
Ama göklerden inecekti ekmek,
Beklemek, zeytin- ekmek, bi de bahar demekti…

Üşümeyi hatırladık sıcacığım,
Sarmalanmaya muhtaç olduğumuzu,
Ve sonsuz olmadığımızı da…

Bugün kendimizi gökyüzünde bulduk,
Beyazlığın aydınlık avuçlarında…
Haaa bi de sıcacığım, unutmadan
Bugün kar yağdı…
Gökyüzünde kalalım diye,
Yollarımız kapandı.