Sibelin Ardından Şiiri - İsmail Akyüz

“Gidecek yerim yok yaşanmaya değer bir hayatım da”
Sibel Ünli

Öğrenciydi edebiyat fakültesinde
bir çocuktu daha yirmi yaşında
Samatya’da sahilde İstanbul’da
kayalıklardan denize bıraktı kendini
alıp götürdü dalgalar o küçük bedeni
kimse görmedi kimse duymadı
umarsız bir hayatın sona erişini
ağaç olup kök salmak vardı
kelebek olmak yerine
iyi yaşamak her canın hakkıydı
hayaller kırıldı umutlar kırıldı
çocuktu üzgündü umutsuzdu
ondan başka herkes masumdu
rüyalar zamansız son buldu

Küçüktü çocuktu tecrübesizdi
bilmiyordu belki de anlayamamıştı
bu düzmece dünyanın kahrolası gerçeğini
kötülere her şey mubahtı iyilere ise günah
namussuzlar silahlı namuslular silahsız
iyi olan korumasızdı
milyarları çalanların her zaman bir kılıfı vardı
açlıktan simit çalanlar suçluydu
yasalarsa herkes için aynıydı

Zamansız ayrıldın bu kahpe dünyadan
bir hakkın daha olmalı yaşamdan yana
dön gel dudaklarında söylenmemiş türkünle
yaşamak yüreğinde bir ateş olsun
içinde yeni sevinçler yeni umutlar
ister bir ağaç ol istersen bir küçük kuş
ister asi bir rüzgâr
dön gel ne olursan ol
sen ol yeter