Sibel’in Gözyaşları Şiiri - Atilla Adsay

Hiç kimse bize okul yapmadı
Unutulduk bu kırsalda
Hiç kimse bize umut vermedi!
Gördüğünüz bu çocukların,
Hiç okulu olmadı.
Bizler umutlarımızı yarınlara,
Bizler yarınlarımızı başka baharlara bıraktık.
Bir damla yaşla,
Özlemimizi dışa vurduk,
Ve o yaş damlası,
Binlerce yaşı beraberinde getirdi,
Sel oldu aktı yüreklere,
Karanlıkta kalmış,
Ve paslanış yürekleri yıkayacak
Güneş gibi parlamayacak.
Ne bir çiçeğin açmasını gördük,
Nede umutla çarpan bir yürek bizi sahiplendi.
Öksüz kardelenler gibi hazanla büyüdük,
İlkbaharı yaşamadan birer birer solduk.
Ama bir farkımız vardı,
O da hayata bizi bağlayan yüreklerimizdi.
Sevgiyle çarpan yüreklerimiz birleşti bir sevgi yumağı haline geldi,
Adını Sibel koyduk
Elbet bir yürek içimizden çıkıp haykıracaktı,
İlim diye serzenişte bulunacaktı,
Bizler bir gün mutlaka ilmin musluğundan,
Akacağız.
Testiler Sibellerle dolacak.
Bizden sonra gelecek nesil doya doya ilim içecek.