Şiar... Şiiri - Yavuz Doğan

- Biz ki cânı cânân bilip başa tac eylemişiz
Biz ki gönlü âşkla yakmış teni sac eylemişiz…-

Hangi sözcük anlatır nasıl yandığımızı
Küle dönmüş bir yangın ortasındayken ömür.
Hangi lehçe zikreder çok usandığımızı
Gördüğümüz her anın arkasındayken ömür.
Say ki biz, feda edip ati için bedeni
Bir insan-ı kâmilin olurundan el aldık.
Say ki biz, yok sayarak menzili terk edeni
Islanmış bir kirpiğin yağmurundan el aldık.

Çünkü biz, can vermeye hazır beklerken aşka
İhanet, göğsümüzün bağrında filizlendi.
Çünkü biz, tanımazken melâl-i aşktan başka
Karanlık, bilinmezin kuytusunda gizlendi.
Çünkü biz, bir hançerin terk eyleyip kınını
Hem Rahman hem Rahim’in desturundan el aldık.
Çünkü biz, kâinatın en büyük yangınını
Gül kılan İbrahim’in düsturundan el aldık.

Belki biz, levh-i mahfuz yeniden yazdı diye
Vazgeçtiğimiz anı yaşıyoruz durmadan.
Belki biz, gördüğümüz hayaller azdı diye
Kahrettiğimiz canı taşıyoruz durmadan.
Belki biz, hiç bilmeden nerede bittiğini
Fark etmeden, bir aşkın kusurundan el aldık.
Belki biz, hiç bilmeden nereye gittiğini
“Enel Hak” şiarının Mansur’undan el aldık.

Yani biz, eskiyenin eskittiği takvime
Bir gün daha ekleyip uzattık nihayeti.
Yani biz, bir güz daha ekleyip her iklime
Doğru saydık bin yıldır duyulan rivayeti.
Yani biz, hatırlayıp unutulan her şeyi
Fethedilmiş bir şehrin son surundan el aldık.
Yani biz, sevda ile bir tutulan her şeyi
Yalan kılıp hüsranın tek nurundan el aldık.

Şimdi biz, ne söylense; “eyvallah” demek için
Kulağımızı sağır, gözümüzü kör kıldık.
Şimdi biz, melanete “illallah” demek için
Bedeni aşka uzak, yüreği nankör kıldık.
Şimdi biz, bir şafağı beklerken hiç bıkmadan
Güneşin terk edilmiş onurundan el aldık.
Şimdi biz, bildiğimiz doğru yoldan çıkmadan
Gecenin unutulmuş huzurundan el aldık...

12.08.2009

Beylikdüzü