Sia Şiiri - Leylanur Yücel

Şimdi uzanıp ellerini tutsam Sia'nın
Yanaklarından, dudağına ince bir meltem süzülse
Yakalasam ve saklasam o meltemi
Bir hazineymişçesine.
Sia!
Şimdi tan ağarıyor
Aramızda bir kanyon peydahlanıyor.
Bir günü, hasretinle çekmem gerek şimdi.
Saatleri birbirine yamayıp geceyi getirsem şimdi.
Sia!
Ellerim, kayıyor ellerinden.
Yoksa tutmadın mı hiç?
Lakin ellerim sıcak Sia,
Bilirsin ellerim soğuktur Sia.
Sia, ıhlamur çiçeklerinden taç yapalım.
Asalım o parlak aynanın başına.
Saçlarım dövsün eskimiş ahşap sandalyeyi.
Sen gülümse.
Makasları sakladın de mi?
Yıldızlarda sonra koşalım Sia.
Bırak, o ahşap oyma tarağı
Daha mühim meseleler var şimdi!
Gün ağarıyor Sia,
Gitme...
Saklayalım seni o kara dolabın içine.
Sia, silik bir hayalsin şimdi.
Ve ağardı tan.
Fecr vakti...
Ruhumda derin bir girdap,
Günü devirmek icap.
Demlikte bir tutam papatya.
Gündüz namlumun ucunda, biliyorsun Sia!
Üstelik susmak bilmeyen insanlar,
Başımda bekleşiyor.
Sia, senin sohbetin hepsini mağlûp ediyor.
Papatya çayım bitti Sia.
Sakladığın makaslar ahşap sandalyede,
Henüz olmadı gece.
Elimde makaslar...
Sia!
Saçlarım dövmüyor artık o ahşap sandalyeyi.
Lakin ayna daha da parlamakta git gide.
Ah bir dokunsam tenine,
Öpebilsem seni tüm o sensiz gecelerde.
Sia!
Yıldızlardan koşmana müsâde var.
Tut ellerimi,
Koş Sia koş olanca ihtirasınla,
Daha aşmamız gereken bir gündüz var!..