Shlimazl Şiiri - Galip Uçar

Güzel bakışlara sahipti doğduğunda
Gün geçtikçe
Bakışlarının çakmağında gaz tükendi
Şu ol dediler
Şunu yap dediler
Şunu asla yapma dediler
Öldürme dediler
Çalma dediler
Öldürmedi
Çalmadı
Ama geri kalanını da hiç umursamadı
Umursamadıkça hayatı daha da kanıksadı
Kanıksadıkça da başına gelmeyen kalmadı
Öyle bir senaryonun başrolündeydi ki
Dram desen değil
Trajikomik desen değil
Absürt olsa biraz olsun gülerdi
Gülmeyi unutalı baya çok olmuştu
Gülecek şeyler de sıradandı
Ardından kurşun sesleri geldi
Bakmadı geçti
Kuş uçtu baktı rüzgar tünellerini düşündü
Bilgiliydi bilgilisine de
Hayatı pek de bilemedi
Hayatı kendince severdi
Hayat onu hiç sevmedi
Onun da hayattan pek bir beklentisi yoktu
Olacaksa da büyük olsun dedi
Büyük oldukça da büyük düştü
Obruğu geniş oldu düştüğü yerde
Neredeyse krater büyüklüğünde
Belki ondandır akşam akşam aya dalıp dalıp gitmeleri
Neye el attıysa elinde kaldı
Bir sevdiği kadının eli elinde kalınca iyi hissetti
O da nedense hiç gitmedi
Oysa hiç onun gibi değildi
Bir şekilde mutlu oluyordu
Çok da düşünmüyordu
Belki formülü buydu hayatın
Umursamama değil
Düşünmemekti hiçbir şeyi
Kendinden gayrısını kendinle sadece bilmeyi bilmekti
O ki
Kendini de bırakmıştı birçok şeyi bıraktığı gibi
Kendine el atsa
Onu da yitirirdi belki
Akdeniz’in tuzu gibiydi içi
Sina’nın kumu kadar kurudu
Lut Gölü’nde yüzdü gözü açık
Kapamadı
Kapamayı bilsede
İnadına hep gerçekleri gördü
Onun içindir ki
Kendini bilip de
Sadece kendi olalı
Kendini dinleyip de
Kendinden geçeli yani
O bir shlimazldı