Su kulesi tepesinden tuğla hapishaneye
Gümbürder hartama, homurdanır
Denizin çöküşü altında.
Kar çörekleri yarılır ve savrulur. Bu yıl
Sıçrar kızgın dalga
Bentlere ve düşer
Dağılmış deniz kabuklarından bir yatağa,
Buzdan tuzsu bir lapayı bırakarak beyazlatmaya
Ninemin kumlu bahçesinde. Burada çamaşırları
Dalgalanmış ve buz tutmuş ninem ölmüştür, ki
Korurdu evini
Paçoz, isterik denizin yapabileceklerine karşı.
Bir keresinde fırtına dalgaları fırlatmıştı
Mahzen penceresinden içeri gemi kalaslarını;
Biçerdöver kuyruklu, mızrak yemiş
Köpekbalığı yayılıp kalmıştı sardunya tarhında -
İnatçı öğelerin böylesi gizli bir anlaşmasıyla
Yıpranmış saplı süpürgesinden bir yumru kaldı.
Yirmi yıl sonra
Elinden çıktıktan sonra, basar bağrına ev her bir kasvetli
Alçı oyuğunda
Eflatun yumurta taşlarını: Büyük Kafa’nın
Topuzundan doldurulmuş Bağırsak’a
Öğütür deniz bu yuvarlakları soğuk taşlığında.
Buğday somunlarını
Ve elma keklerini soğusun diye bıraktığı
O mıhlanmış pencerelerin ardında
Kışı geçirmez şimdi kimse. Hırpalanmış
İnatçı çakıl burnundan daha fazla
Yaşayan ve onca gamlanan
Nedir? Dalgaların
Fışkıran yadigarları şıkırdatır rüzgârdaki kudasları,
Küt boyunlu ördeklerin yüzdüğü boz dalgaları.
Bir sevginin emeği, ve heder oldu o emek.
Muntazaman yer deniz
Shirley Burnu’nda.
Kutsanmıştı öldüğünde, ve bulduğum şey
Kemiklerdi, kemiklerdi sadece, ellenmiş ve fırlatılmış,
Köpek yüzlü bir deniz.
Batıyor güneş Boston’un altında, kan kızılı.
Senin sevginin kuru memeli taşlara
Doldurduğu sütü sağmak isterdim.
Dalar siyah ördekler.
Ve merhametin sel olup aksa da
Ve çare bulsam da,
Nineciğim, ev değil ki taşlar
En köpüksü güvercine.
Kum setine ve kuleye doğru vurur siyah deniz.
[1959]
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 30.1.2009 13:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Point Shirley by Sylvia Plath From Water-Tower Hill to the brick prison The shingle booms, bickering under The sea's collapse. Snowcakes break and welter. This year The gritted wave leaps The seawall and drops onto a bier Of quahog chips, Leaving a salty mash of ice to whiten In my grandmother's sand yard. She is dead, Whose laundry snapped and froze here, who Kept house against What the sluttish, rutted sea could do. Squall waves once danced Ship timbers in through the cellar window; A thresh-tailed, lanced Shark littered in the geranium bed – Such collusion of mulish elements She wore her broom straws to the nub. Twenty years out Of her hand, the house still hugs in each drab Stucco socket The purple egg-stones: from Great Head's knob To the filled-in Gut The sea in its cold gizzard ground those rounds. Nobody wintering now behind The planked-up windows where she set Her wheat loaves And apple cakes to cool. What is it Survives, grieves So, battered, obstinate spit Of gravel? The waves' Spewed relics clicker masses in the wind, Grey waves the stub-necked eiders ride. A labor of love, and that labor lost. Steadily the sea Eats at Point Shirley. She died blessed, And I come by Bones, only bones, pawed and tossed, A dog-faced sea. The sun sinks under Boston, bloody red. I would get from these dry-papped stones The milk your love instilled in them. The black ducks dive. And though your graciousness might stream, And I contrive, Grandmother, stones are nothing of home To that spumiest dove. Against both bar and tower the black sea runs.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!