ŞH- Med Cezir Şiiri - Sami Bağcı

Zaman ne gösterir bilinmez ki Zeynebim
Coşmak var delicesine akan seller gibi
Ya da cümbüşü olmak rengarenk çiçeklerin
Heyecanla kanat çırpar gelirim belki
sıcak iklimlere göç eden kuşlar gibi.
Seni içerim, seni solur, seni yaşarım
Aynı bedende can oluruz bir ömür belki.
Ya da rüyalarımın karabasanı
Hayallerimi bir kılıçla ortadan ikiye ayıran
Umutlarımın acımasız kara korsanı
Kavuşamamak var, ellerini tutamamak
Bir daha geri dönmemesine gitmek var.
Bin bir umutlarla yere düşen tohum gibi
Yeşermemek var çürüyüp yok olmak
Susuz güneşe hasret toprak altında.

Zaman ne gösterir bilinmez ki Zeynebim
Bakarsın bir rüya olmaktan çıkıverir
Hayallerimi süsleyen gül yüzün
Kim bilir gözlerinin kahvesine takılıp
Belki bir ömür nağmesini dinlerim
Dizlerinde uykuya dalarken güzel sesinin.
Bir akşam serinliğinde kenetlenmiş
Taptaze sıcaklığı avuçlarımda ellerinin
Yorgun düşürürüz belki, yürümekten yolları.
Ya da en kötüsü senin için kurduğum hayaller
Birer yıldız olup göz kırpar bana
Erişilmesi güç, korkunç mesafelerden.
Allah’ım gittikçe beni içine çeken bir anafor
Çektikçe ölesiye boğazımı sıkan bir el
Ruhumda bir ikilem duygularımda kaos
Meydan savaşları oluyor zavallı yüreğimde
Hep en güzelini düşlemek var belki de
Yeşermeli diyorum umutlarım bahar tazeliğinde
Ama durmadan içimi kemiren sinsi bir şüphe
Gözü kör sevda düşmanı şeytan
Her gün kabuslar yaşatan ölümcül vesvese.

Zaman ne gösterir bilinmez ki Zeynebim
Bu sevdayı daha ne kadar zapt eder ki yüreğimiz
Belki yıkılıverir tüm engeller bir gecede
Bakarsın bahara hasret kuşlar gibi
Coşkuyla kanat açıp uçar gelirim
Ya da yok olur, susar, kaybolurum
Bir daha ne nefesim duyulur ne de sesim.
Ama yine de soracak olursan yüreğime
Sanki her şey avuçlarımın içinde
Bir şıklatsam parmaklarımı
Aladdin’in cini gibi her şey emrime amade
Kuruluverecek yeni baştan bir sahne
İki kişilik oyun bu, yer yok bir üçüncüsüne
Belki bir ömür boyu devam edecek...
Ancak son nefeste kapanacak bu perde.

(Şahika)