Ütü tutmuyor artık pantolonum
Yer yer kabarmış, kırışmış her yeri
Şu üzerimdeki gömlek
Annemin bilmem kaç yıl önceki hediyesi
Paltom sanki bedenimle bütünleşmiş
Soğuktan korusa da beni
Çoktan sararıp solmuş rengi
Ne kadar oldu bilmem önünden geçmeyeli
Çok oldu dostlar çok, ben vitrinlere küseli.
Yapayalnızım koca dünyada, tek başıma
Çaresizlik kabus gibi çöker üstüme
Yoksulluğum akar yürürken paçalarımdan
Görmem alaycı bakışları
İstemem, kimse acımasın bana
Başım dik olmalı, alnım açık, namus timsali
Gecemi gündüzüme katar çalışırım arı gibi
Kimilerinin cep harçlığı belki de maaşım
Ama benim için bir servet, en azından alnımın teri.
Ben giyemem öyle allı pullu
Hem elbise dediğin nedir ki, paçavra misali
Önce çocuğumun defteri, kitabı, kalemi
Hele beslenmesine koyarsam
Üç beş zeytin, bir dilim beyaz peyniri
Dünyanın en mutlu insanı benim
Neyleyim süslü püslü elbiseleri.
İşte böyle dostlar
Geçim derdine düştüğümden beri
Ben vitrinlere küskünüm
Çok oldu çok, ben vitrinlerin önünden geçmeyeli.
(Şahika)
Sami BağcıKayıt Tarihi : 8.3.2007 21:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bugün dünya kadınlar günü. Ben de bu günü anlamlı kılmak adına, koca bir şehirde, bir çocuğuyla beraber yaşam mücadelesi veren yoksul bir kadını resmettim...
