Bana çok yakınsın gözlerime bakıyorsun
Tatlı tatlı gülüyor beni benden ediyorsun
Türlü hayallere salıyorsun beni,
Konuşmak istiyorum konuşamıyorum, Dokunmak istiyorum dokunamıyorum,
Acaba rüya mısın? Gerçek misin? Bilmiyorum.
Dokunsam kaybolacak gibisin, bir daha girmeyeceksin sanki rüyalarıma, bakmayacaksın bir daha gözlerime korkularım beni bağlıyor, sen ise zindanlara atıyorsun bir gülüşünle açıyorsun bütün benliğimi beni aşkın bağlıyor, sen ise kırpaç vuruyorsun her kırbaçtan sonra yaralarımı sarıyorsun sarma yaralarımı istemem senin de farkın yokmuş diğerlerinden...
Aşk bahçemin gülünü soldurmadan gel
Gönlümün ateşini söndürmeden gel
Kollarımı açtım kapatmadan gel
Aşkımız taze kurutmadan gel
Yatağımız sıcak soğutmadan gel
Ben seni sen beni unutmadan gel
Kimi sevsem onun hep uzaklarda unutamadığı bir sevgilisi vardı. Geçmişinde terk edip, gitmesine rağmen onu istememesine rağmen o adamı hâlâ sevesi vardı. Eee bizde delikanlıyız ya bize yakışmazdı sonuçta, geçmişte takılı kalmış birini kolumuza takıp geleceğe taşımak..
Bir çocuğun kopan uçurtmasının ardından bakıp kalması gibi koydu gidişin. Bu gidişin dönüşü yoktu biliyordum. Bütün sevgimle seni tutabilmek için çırpınıyordum. Boşa bir çabaydı bunlar ip kopmuştu bir kere kapılmıştın o sahte rüzgara gidiyordun, bilmediğim diyarlara yolculuk ediyordun. Boşlukta oluşun bundandı kopmuş bir uçurtmaydın sen, bir çocuğun hayallerini süsleyen. O çocuğun yalnız seni istediğini bilmez gibi pervasızca uçuyordun yükseklerden küçük görüyordun o çocuğun umutlarını seni uçurabilmek için ne fedakarlıklar yaptığını görmüyordun, duymuyordun senin duyduğun sadece rüzgarın sesi, gördüğün hayatın sahte yüzüydü...
Hayat ağacında birer meyveydik hepimiz; aynı ağacın farklı dallarında olsak da beraberliğin verdiği sevinçle yeni filizler açıyordu içimizde günler geçti, aylar geçti.
Olgunlaşıyorduk her saniye her dakika zaman gelmişti, artık ayrılıyorduk. Belki aynı hal de gene birlikte olacaktık. Hepimiz bizi seven insanların yanında olacağımızdan emindik. Ne yazık ki en üst daldaki arkadaşımı unutmuşlardı. O ağaçta onu yalnız bırakmışlardı, kış yaklaşıyordu sonbaharın ilk aylarıydı dışarıdaki soğuk yağmur, onu her geçen gün mahvediyordu. Etrafındaki yapraklar sarardı ve dökülmeye başladı, etrafında kimse kalmamişti, içindeki ümidi de kaybolmuştu. Ne yazık ki yavaş yavaş çürümeye başlıyordu...
Herkes senden bir şey bekler ama kimse ne durumda olduğunu bilmez, çok güçlüsündür yada öyle olmak zorundasındır. Hayat bu en olmadık zamanını kollar yumruğunu indirmek için...
Kime güvendiysem güvencimi yıktı, kime
dayandıysam en ufak sarsıntıda yıkıldı, kime sarıldıysam bıraktı, kimi güldürdüysem ağlattı. İnsanlara fedakarlık yaptıkça onlar başıma kaktı. Duygusuzların dünyası duygusuzlara kalsın, akrabaların akrepliği, dostların sahteliği, sevgilinin küstahlığı yanlarına kâr kalsın...
Dost dediklerin en ihtiyaç olduğu zamanda neden bir el kesilir. Kimselere söyleyemezsin çoğu zaman, kötü olduğunu...
İşte o zaman kalbin sıkışır için daralır her nefeste değişir, hayata olan inancın zedelenir. İnsan içindeki umudunu yitirmek istemez, bir an dahi bir yanı buruk olsa da yine de bekler..
Bir arkadaş, dost, akraba ya da bir yâr gelse de yanındayım yalnız değilsin dese...
Kalemle kağıdın aşkı gibiydi, bizim aşkımız Ben yazardım
Aşkımızı kalbine, sen okurdun, sen gittin duvarlara yazar oldum okuyanlarsa hep başkaları oldu...
Bir iyisin bir kötü ne olacak bu işin kökü
Kökü olmayan ilişki bitmeye mahkum
Ne yapayım gülüm sana elim mahkum
Mahkum olmasam katlanır mıyım
Önünde diz çöküp yalvarır mıyım
Sen, beni kandırdın ben ne yapayım
Birilerinin sırtına binmeden,
Zoru görünce yarı yoldan dönmeden,
Yüzüne gülüp arkasından sövmeden
Yaşayanlara ne mutlu gardaş.
Canım deyip canını sıkmadan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!