Seyyar İnsan Şiiri - Harun Tolga Peker

Gözün aydın,
Karanlık, sabahın ensesine çökmeden gidiyorum
Bu şehirden..

Olacakları, olmuşlara bırakıp terk ediyorum,
Şarap fabrikalarını
Trafik lambalarını
Biçimlenmemiş kaldırımları
İnşası yarım kalmış inşaatları
Sokak çocuklarını
Kız kulesini, galata kulesini
Üsküdar da ki deniz fenerini
Bütün mal varlığımı saçlarına tokalayıp gidiyorum..

Tren garlarını,
Otobüs terminallerini,
Minibüs ve taksi duraklarını,
Limanları,
Ayak bileklerine hal hal yapıp gidiyorum,
Sen beklemeyi sevmezsin
Biliyorum,
Gidipte dönseydin, gelipte görmüşlüğün olacaktı
Gelmedin,
Ben bu kentten güneş ayı öpmeden gidiyorum..

Kendimi kendi kentimden siliyorum,
Sürerken dudaklarının kenarına bulaştırdığın ruju
Sildiğin gibi,
Saçlarına müptela olmuş rüzgarı kovduğun gibi,
Ellerini yapış yapış eden jelibonları
Tek hamlede yuttuğun gibi
Gidiyorum,
Gözlerimi göz bebeklerine asıyorum
Gözün doysun..

Gökyüzüne iyi bak
İlgiye muhtaçtır,
Kelebeklere şevkat göster
Bir günlüğüne,
Yağmurları ceplerimde sakla,
Güneşi koynunda uyut,
Hayallerini aynanın karşısında kurma
Kıskanırlar,
Belgrad ormanını sabah altıda uyandır
Hayaletler çıplak koşmayı sever,
Asit ve tineri aç karnına içme,
Alkolle çalkala öğlen vakti
İstanbul boğazını,
Marmara denizine yolcu hapı içir
Sonra vicdansızlık tutuyor gemileri,
İnsanlara kötü davran
Onlar senin gibiler
Hiçbir iyiliği hak etmeyen,
Bunu aynanın karşısında prova et..

Ben bu şehirden valizlerimi almadan gidiyorum
Anılarım, düşüncelerim
Sana kalsın,
Bir çift göz,
Bir çift ayakkabım bana yeter,
Öpüyorum silinmiş rujunun kırıntılarından...