Düşler,düşkapağımızdan elini eteğini çoktan çekti
Gece sıyrılırken usulca üstümüzden
Alıştık akıbetimizin her endâmlı şafağına
Yokluğun enkazı altında kaldı hayaller
Seri katil edasında süzülüyor şakağa.!
Aşinayız
Açlığın gergefine işlenmiş baba ölümlerine
Aşinayız
Yetim çocukların kurşunlanmış gülüşüne.!
Sırtından vuramadık zulmün sinsi coğrafyasını
Düzen aynı düzen,zembereği kırık adaletin
Siz koltuk züppeleri
Meydanlarda attığınız naraların gözleri varmı
Siz açlık nedir bilmeyen insan müsveddeleri
Duran bir saatin göğsüne iliştirip acısını
Bir baba kendini astı haberiniz var mı.!
Aşinayız
Açlığın gergefine işlenmiş baba ölümlerine
Aşinayız
Yetim çocukların kurşunlanmış gülüşüne.!
Bedende kalan son umut kanat olsaydı kapına
Yarının endişesinde çözüldü dizlerinin bağı
Sevdiğin halâ sırılsıklam ağıtlar asıyor odana
Ve ateşler içinde ve kan ter içinde
Bunca kirlemişliğe meydan okuyor
Halk adına,senin adına,yokluk adına
Gözünün son gördüğü çocukların
Gözü gibi saklıyor ardında kalan mirasını
Seyyar arabanı
Birgün umut doldurup sürecekler
Her soysuzun şakak hizasına
Şimdilik diyorum kardaş şimdilik
İlk ve son isyanın tükürsün insanlığın suratına.!
Aşinayız
Açlığın gergefine işlenmiş baba ölümlerine
Aşinayız
Yetim çocukların kurşunlanmış gülüşüne.!
Kayıt Tarihi : 15.1.2011 02:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
/Birkaç ay önce Amed’in Farqin ilçesinde seyyar satıcılık yapan 4 çocuklu Hacı Oruç,açlık ve yokluk yüzünden çaresiz kalıp evinin bir odasında kendini astı./ /Bugün değişen hiçbir şey yok,tek değişen yarın daha çok baba, daha çok kendini asacak..Düzen aynı düzen.! /
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!