Seyyah Şiiri - Serdar Keskin

Ne göklerin savrukluğu

nede aşkın ateşi

olmayan iklimlerin

kayboluş saatleri

seyyahlığın acımsı tadı

yalnızlık iliklerine işler her seher

kopmazsın

yada

kopamaz

mırıldanır suskunluklar

beklemeyi özlersin

hemde hiç olmadık yerde

ansızın gelecek ışıkları....

özlediklerine özlem duyumsamak

öylesine süregelen iç çekişler

yalnızsındır

tutsak kudretsiz yalın

son bulursa eğer

karanlıklar gebe

yalnızlığa düştüysen

resimlere gebesindir

avuçlarında ıssız büyüyen damlalar

büyütür seni

küçüksündür

hemde dev kadar

eşiksiz duyuların önünde

korkunun çığlıkları vurur

duygusuz

........ama ürkek

........ama olmadık

sığınmak gerekir

bilmediğin ağaçların gölgesine

yaprak kıvamı

sarılıklar içinde işitirsin

o mum ışığını

parmak uçların güler

kanarsın

ağlamaya tutsak cümlelerinde

büyüksündür

hemde cüceler kadar

acılarının karşısında

göz yaşını duyarsın

kahkahanın sancısı vurur gözlerine

önemsiz duymaz vurulmaz

öylesinesindir işte

biriktirdiklerinle

okşamakla bakmak arasında kalırsın

kanadı kopuk kuş misali

ne kararsızlığın kemirir

nede bilincin çığıldaşır

ölürsün yaşamın en sıcak yerinde

raksetmenin zamanıdır artık

heyecanlar vurur seni

oynarsın cenazenin başında

oynarsın

kanarsın

ölmezsin

korkma......