Şeytanın Süt Kardeşi Şiiri - Dinmez Er

açtığın derin yaraları sarmayacaksan bana dokunma
çek ellerini çiçeklerimden, beni kuruttun onları soldurma
gelirim deyip gelmediğin gecelerde mum gibi eridim
tarantulanın ağına takıldım ağu yudumladım bekliyorum
işkencecilere verme beni, tutma bırak, bırak ellerimi
göz göze gelmeyelim öldürür derin mavi gözlerin beni
attığın taş değildi, ettiğin sözlerdi beni ağır yaralayan
artık boşuna çabaların, nazların, cilvelerin, edan
aşk dilenen bir dilenci olmamı isteme benden
şeytanın süt kardeşi misin, nesin sen?

kızgın gecenin soluk şafağında büktüm boynumu
öğrendim kara sevdalı gibi sevmenin tükeniş olduğunu
sokak lambaları sönmüş, nerede gökteki pırlantalarım
hiç teselli vermiyor çalan sazlar, söylenen şarkılar
yılların çiğneyip ezdiği biçare yollar gibi bezginim
karanlık odalarda esir düşüyor gecelere yüreğim
umut trenleri geçip gidiyor durmadan istasyonlardan
ses verecek, fırtınalara kol gerecek biri olsaydı yanımda

açılırdı tüm küskün perdelerim, anahtarsız paslı kilitlerim
uğursuz, bin parça olmuş aynaları fırlatıp atardım
bademler, erikler çiçek açardı, kayısılar...
çiğdem, çiğdem yeşerirdi yeniden umutlarım
taze ekmek gibi buram, buram aşk kokardı odalarım
bayram yerine dönerdi avare dolaştığım sokaklar
yıllardır avuçlarımda tuttuğum yalnızlıklar
unutulanları, unutanlara hatırlatırdı...