Şeytanın Evi Şiiri - Önal Irgıt

Henüz baharımı yaşarken,
şuh bir kadın,kalmıştı belleğimde,
hala,onu hatırlarım,
ama,ne kadındı o,ne kadın.
O simsiyah gözleriyle,sana bir bakmaya görsün,
dikkat ederdim,gözüm gözlerinde kalmasın,
insanı,kirpiklerinin gölgesi bile,takar peşine;
götürürdü,şeytanın ateşten evine.
Sanırsın kendini,sekiz kapılı,cennetin birinde; Oysa,şeytanla yer değiştirir, düşürürdü seni,sevda ateşine.