Şeytan Ve Biz Şiiri - Kemal Tekir

İlk insandan günümüze,
Şeytan her an işbaşında.
Gücünü kullanır oda,
Karanlıklar Dünyasında.

Kılıktan kılığa girip,
Karıştırır aklımızı.
Güzelliklerin hep yasak,
Yasakların da hep güzel.

Olduğunu söyleyerek,
Günaha davet ederek.
İtaati kötüleyip,
Hep isyana teşvik eder.

Cennetin koşullarını,
Zor bulan insanoğlu.
Şeytanın emrine girip,
Koşar gider cehenneme.

Şeytan isyanın lideri,
Kimi insan da neferi.
Doldururlar cehennemi,
Ağlatırlar melekleri.

Adem den bu yana insan,
Belki o yüzden günahkar.
Şeytanlarla hep kol kola,
İşlenen tüm günahlarda.
Beynimize yerleşerek,
Aklımızı karıştıran.
Hep kötülüğe çağıran,
Bizi hep baştan çıkaran.

İşlenen tüm günahlarla
Yanıp kavruluyor Dünya.
Meleklerin ağlaması.
Bu yüzden midir acaba?

Gidilecek başka bir yer,
Yoktur belki kimbilir ki.
Başıbozuk bu gezegen,
Yanıyor belki bu yüzden.

Cehennem Güneştir belki,
Gezegenler katmanları.
Bedenli yaşam Dünya da,
Sürer biter hep orada.

Bedensiz varlıklar olup,
Dönüyoruz belki tekrar.
Geldiğimiz o yaylaya,
Cezamızı çekip burda.