Şeytan Hep Sevişti Kocasıyla

İstanbul'un boş gibi gözüken bir körfezi,
Tam ortasında çamura batmış dolu bir bank.
Etrafından süzülen mutluluklar gibi boş banktaki,
Üstünde ne var bir martı, ne de elinde atacak simîdi.

Esen soğuk rüzgar nasıl öpüyorsa boynunu,
Suya kanar işte öyle kanaryalar...
Mutsuz güneş, okyanusun yıkadığı kaldırımları cilalar,
Her aklına gelişinde unutamadığı korkusu.

Ama zâten değil miydi kocasıyla sevişen Şeytan ?
Her gece kalkmadı mı ağlayarak yastıktan ?
Yoksa değmemiş miydi çektiği acılara...
Bütün o şehvet ve tutku merakı, arayışı,
At üstünde koşturduğu hevesleri,
Şimdi neredeydi, tüm o eski görkemi,
Şimdi kimdeydi, tüm o güzel gülleri ?

Kulağımda patlıyor bir melodi,
Beynimin koridorlarında dolaşan bir çizik sesi gibi;
Canavarın elinden, kazıdı cildime şeytani cildi şimdi.