Şeytan Görsün Yüzünü Şiiri - İsmail Gül 2

ŞEYTAN GÖRSÜN YÜZÜNÜ

Ey Melek zannettiğim, ey pamuk prensesim
Yanımdayken duymadın, bilmem varır mı sesim.
Her cefana katlandım, yettiğince nefesim,
Annen bile çekmezken çekmedim mi nazını,
Sakın karşıma çıkma, şeytan görsün yüzünü.

Düşmanıma dilemem, senin gibi bir beşer,
Sözlerin paslı kama gelir yaramı deşer,
Gölgelerin peşinden koşmaktan bitap düşer,
Öğrenirsin hayatın yokuşunu düzünü,
Sakın karşıma çıkma, şeytan görsün yüzünü.

Nefesindim hani ben, hani derdin tasandım,
Vazgeçemem diyordun, hani Anayasandım,
Senin yalanlarına “ he “ demekten usandım,
Var git eller dinlesin, doğru sanıp sözünü,
Sakın karşıma çıkma, şeytan görsün yüzünü.

Gönlüme sultan saydım, bağrımda yılanmışsın,
Alem huzur istemiş , sen kapris dilenmişsin,
Saçından ayağına çamura belenmşsin,
Kırk ikindi yağmuru arındırmaz özünü,
Sakın karşıma çıkma, şeytan görsün yüzünü.

Sevenler halden bilir o da bilecek derken,
Hasret elbet son bulur bir gün gelecek derken,
Gönlüm huzur dolacak yüzüm gülecek derken,
Seni seven kalbime, sen doldurdun hüzünü,
Sakın karşıma çıkma, şeytan görsün yüzünü

İsmail GÜL