Seyrüsefer Şiiri - Ahmet Turan Altunsu

şair uyur...
yılların meşakkati yormuştur yüreğini.
kapatır kapatmaz gözlerini
düşler alemine yürür...
hüzün vardır uzun yaşam yolculuğunun duraklarında...
yaprak sararmışlığındadır bazen yüreği,
bazen çırılçıplak bir dal / belirsiz yaşam...
takılır ayaklarına daima
adı mutsuzluk olan bir cehennem tümseği...
devinir hüzün yüreğinde, yalazlanır...
çaresizlik, bir alev / kordur...
yandım / yanacağım sanır...

duraklardaki yolculara bakmaktadır şair...
serin bir aşk rüzgârı yüzünü yalamaktadır.
bozkır yanığı yüzlerinde yolcuların,
kurt soylu gözlerinde
akkor bir ışık aramaktadır...
duraklar geçilir bir bir, baharlar yaşanır
her geçen bahar, bir bahar dalında konaklanır...
ismi olmayan bir hâyâl
şairin sînesinde saklanır...

şair hatırlar...
-her mevsim son baharmış
-sen sonbahar’ da yaprak
-bir esinti çıkarmış
-son durak kara toprak! ..

titrer...
mâzîsiyle cebelleşmektedir artık...
gözlerinin önüne gelir muhasebe kayıtları birer birer,
defteri kebîr’ e takılır kalır gözleri...
kayıtlar iyice solgun; fersude ve yırtık! ..
düşünür: yaşam bu mudur?
ölüm; yaşamdan, asude bir kurtuluş mudur? ..

uyanır şair...
ikinci bir bahar vardır manzumesinde yaşamın...
gün yeniden doğmakta, vuslat gelip çatmaktadır...
çaresiz kıyısında dolaşırken kıyamın...
bir taze bahar coşkusu, şairi kuşatmaktadır...

uyanır şair...
sinesinde, bir taze bahar yatmaktadır! ..

-Ahmet Turan Altunsu / Ankara