Seyretmekten Şiiri - Bahattin Tonbul

Seni seyretmekten, yoruldum artık
Sokakta kimsesiz, çocuklar mı var
Yolumuz karanlık, toprağa sardık
Ağlayan gözleri, yakanlarmı yar

Kapkara göklere, bulutlar doldu
Evlerin bacası, ateşe yoldu
Herkes uykudaysa, seven kayboldu
Ağlayan gözleri, bağlayan mı var

İçimden acısı, çıkmak bilmiyor
Her sokak başında, seven inliyor
Simsiyah saçları,örgü görmüyor
Ağlayan gözleri, yakanlar mı var

Yumuşak kucakta, bana yol düşmez
Kaldırımlar bozuk, seven hiç küsmez
Ayrılık olsada, ölüm vaz geçmez
Ağlayan gözleri, bağlayan mı var

İki yandan aksın, sevda çeşmesi
Sel gibi feneri, rüzgar esmesi
Islak bir yorganda, yare küsmesi
Ağlayan gözleri, yakanlar mı var

Ne sabah göreyim, nede akşamı
Gündüz gibi doğsa, solsa akşamı
Sımsıkı sarıldım, bites akşamı
Ağlayan gözleri, bağlayan mı var

Uzanı verseydi, toprak bedeni
Alsa buzgibi seven, ayrı gideni
Duyulur sesleri, dostsuz güdeni
Ağlayan gözleri, yakanlar mı var
Bahattin Tonbul
21.5.2014