Seyrek Otlar Şiiri - Ayşe Uçar

körleşmiş
mevsimlerde birikir sevgi kırıntıları
gerçek ve yalanın ortasından düşer yaşam
gölgelerin korkuların içinden doğar
yüzü lacivert güneş

söner içimin yangısı
durur başımın dönmesi

rüzgârın
döndürüldüğü yerde ağlar bulut
gecelerin ırağında uyur kalbi kırık ruhlar
kanatları yok atların geçtiği yoldur ayrılık
yüzümün doruklarını sarsan boranlardan
yağsa yağmur

söndü içimin yürek alazı
alevlenmez içimin ateşi
kurudu pınarların gür ökçesi

yamalı
sevdaların vurur ayazı yüzüme
yaralı bir ceylan gibi ateşin ağzında
çürür toprak gibi kökleri gün görmeyen
kalbim

şimdi
düş masallarını toplayan bir çocuk
gözlerim

varıp keder yağmurlarını bulayım
ıslansın saçlarımın her telinde uyuyan güneş
rüzgârın önünde savrulan göçmen kuşlar gibi
yitip gideyim coğrafyası bilinmeyen
ufuklarda

söndü içimin yürek alazı
alevlenmez içimin ateşi
kurudu pınarların gür ökçesi

seyrek otlar gibi
sis yatağında kıvrılıp uyudu kalbim

23022024
05:09