Seyreden Senmişsin İstanbul!

Hey koca İstanbul!
Gündüzün ben kadar aydınlık,
Gecen ben kadar karanlık oldu mu hiç?
Boğazından heybetle akan sular,
Kursağında kaldı mı hiç?

Sen ‘ben ben ‘ dedikçe, yıkasım geldi tüm köprülerini.
Sen ‘sen’ dedikçe, sarasım geldi tüm heybetini.

Sen yine de bakma benim isyanıma!
Bazen koynun dar gelse de bana,
Kaçmak ne mümkün senden çok uzaklara.

Hadi salın şimdi!
Sen salındıkça, ben efkârına yol bulayım.
Sen salındıkça, yüreğindeki çöle su olayım.

Hep derdim ya!
‘Gözlerim kapalı seyrederim seni.’
Şimdi biliyorum ki,
Seyreden ben değil, senmişsin beni.