Şeyra / tanrını anlat bana...

denize koşarda gülmezdi
bileğinde tetiği çekilmiş bir çekirdek
suçu cam üstüne düşmekti
çarpsa dağılırdı bir yanı
adını hep ayrılık koyardı
alıştı sonra, adına ikiz yaptı

gece sehri çiğnerdi
taban düşmüş sesleri bırakıp
gözleriyle sokakları ellerdi
ne kadar sıcaksınız der
gölgeleri severdi
hiç çocuğu olmadı
bulutları var sadece
renkleri hepten daha gri

bir kez savaşın ortasında
sesi çıkmadan yüzüne bakan
o karagözlerle konuşup
havvadan öyküden anlatana rastladı
ölümü arıyorum şeyra
ölümü dedi de duymadı

ne zaman
akşam dair şeyler olsa oralarda
vururdu kendini
tetiği boşalmış yalnızlıkla
kimse uğraşmazken
birikmiş sulara düşen
damlaları sayardı
öyle kardeşti ki onlarla
gözyaşından katardı

bir gün geldi
ben sevdim gittiğini dedi
seni beklemek güzeldi
ne sebeb oldum
ne intihar kaçışına
sonra bir hâl oldu
büyüdü
kırları yalayan rüzgarla
takıldı şarkılara
gitti şeyra

şeyra
tanrını anlat bana
kıyametini uzat yanağıma
inancım kalmadı doğana
varlığıma sebeb
çok şehir yıktım
kanımdan ayırdığım suyla
kapalı gözlerim
gölgenle gel kulağıma
canı cehenneme tırpanlının
üstümüzü açma

önceki yıl /