Seyr-i Alem Şiiri - Cihat Şahin

On sekiz bin âlemi, seyran eder bilenler.
Şahit olur esrara, kalbi gözü olanlar.
Mazhar olur sırrına, âlem niye var olmuş?
İrfan olur arife, o femlerden beyanlar.

Hal diliyle konuşur, küreler ve zerreler!
İfa için kulluğu, döner milyar kereler!
Şems-ül şumus yönüne tüm galaksi hicrette,
“Lebbeyk”diyor çağrıya, devler gibi küreler!

Bunca yıldız ne için, kâinata serpilmiş?
Her birisi kendine, bir güneşi ser bilmiş.
Bunlar hali olamaz, boş olması abestir!
Bunca melek ve ebrar, onları mesken bilmiş!

Kimi kandil cennete, tavanında nur saçar.
Kimi binek ervaha, ruhlar onlarla uçar!
Kimi ateşli nüvas, taşlar melek eşrarı!
Nice habis şeyatin, recimle helak olmuş!

Koca feza boş değil, her zerresi duludur.
En küçük kuant bile, bize ışık yoludur.
Onlara binen şua, arzımıza ulaşır.
Atomlardan güneşe, eli hayır duludur!

Miraç ile çıkarsan, yolun uğrar arşlara!
Arşta ne var bilemez, mahkûm olan ferşlere!
Seralardan uruçla, süreyyaya gitmeyen,
Razı olur daima, rezil sefil düşlere!