Bu defa yaşamaya açtım gözlerimi,
Bu sabah yaşamak için uyandım.
Artık varlığı dahi belli olmayan o gözler
Bu kez acıya meydan okudu.
Ve hayatın avuçlarına sebepsiz yere sığındım ilk kez.
Kaybetmeyi yeğledim her ihtimalde, her düşüncede, her zihniyette
Hayat...Öyle uzak ki kimi zamanlar..Öyle ağır, öyle kahredici ki..Yaşamak üzerinden değerlendirmiyorum hayatı.Hayat, nefes almak mesela...Sevmek, inanmak, birine sımsıkı sarılabilmek.Özgürce çıkabilmek gün ışığına...Yağmurda keyifle ıslanabilmek.İlla ki sevgilin olmamalı, bir dostuna iyi ki varsın demek..Paylaşmak belki de hayat.Kahkahalarından tut da gözyaşlarına kadar cömert olmak.Beraber uçup, aynı elektrik teline konan kuşlar kadar sıcak...Yıldızlar kadar parlak ama uzak..Yağmurla dolunun aynı anda yağması gibi.Emeklemeden koşmak gibi..Ya da ilk görüşte aşk gibi...
Kopan bağlar olmamalı hayat..Günü geçmiş sevdalar olmamalı.Unutulan dostluklar olmamalı.Severek ayrılanlar olmamalı...Kavgalar, savaşlar olmamalı..Rapunzelin saçları olmalı mesela hayat.Leyla''nın gözleri, Mecnun''un dağları olmalı..Pamuk Prenses''in beyaz atlı prensi olmalı hayat dediğimiz şey.Güneşin ışığı ve parlaklığı gibi, ağaçların serin gölgeleri gibi, kırların kardelenleri, kara bulutların yağmuru haber vermesi gibi ya da bir hastanenin doğumhanesinde ki bebekler gibi olmalı hayat.Öyle sıcak, mutlu, sapasağlam olmalı olacaksa hayat...
Bir doktorun ettiği yemin kadar sadık, nikah masasındaki imza kadar sonsuz olmalı.Bir gelinlik, hatta gelinlik ne ki kefen kadar beyaz olmalı...Böylesine yaşayabilmeli hayatı.Böylesine inanarak, umut ederek, paylaşarak duyguları, sımsıkı sarılarak bir sokak çocuğuna...Anlam katarak yaşamalıyız hayatı.Çünkü hayat sandığımızdan çok daha kısa...Dolu dolu yaşamalı.Uzaklıklara çare bulmalı...
İşte böyle yaşamalı hayatı..Böyle yaşamalı..!
Ilık bir Haziran esintisiydi...
Seni düşlerime getiren...
Ve bir dalgınlıktı.
Nedenini bilmeden, yalnızca düşündüren...
Oysa bir başkaydı seni severken yaz akşamları...
Bir farklıydı işte.
Aramaktan yoruldum seni
Kaldırımların toz yığınlarında,
Sokak köşelerinin ıssızlığında
Göz göze geldiğim insanların bakışlarında
Aramaktan yoruldum seni...
Bir simit arabasının buğulu camlarında,
Sen vardın hayalerimde
En güzel sevinçlerde
Nutkum dursa bile, sen hep kaldın zihnimde.
Vuslatın kızdığında geceye
Ayın yıldızlara gülümsediğinde
Yaprak ağaçtan düşünce anlaşılır yazın kıymeti.
Sonbahara veda edilirken korkulur kışın soğuğundan.
Birini kaybedince sevgi büyür.
Ve akşamın karanlığında saklıdır sabahın aydınlığı.
Kanadı kırılınca ölür kuşlar.
Mürekkebi bitince kalem, kalem olmaktan çıkar.
Umutlarımız...
Ne güzeldir onlar.Yaşamı öyle kolay kılarlar ki, sanki her şey düzelecekmiş gibi gelir.Her başımız sıkıştığında umut ederiz.Yarınlar adına, geleceğimiz için...Öyle çok inanırız ki umuttan, hayalden öteye geçip adeta ''gerçek'' olmuşlardır hayatımızda.Dedim ya zor anlarımızı ancak umut ederek atlatırız.Buraya kadar her şey tamamdır.Peki ya sonra? Durun ben hatırlatayım.Sizleri bilmem ama, umudun benim lügatimdeki tam karşılığı ''hayal kırıklığı'' ne yazık ki...Umutla, başladığım her işte ortada kaldım. Andy Dufresne ''Umut iyi bir şeydir.Belki de en iyisi.Ve iyi şeyler asla ölmez.'' diyor.Tahminimce kendisi umutlarının zirveye ulaştığı zamanlarda söylemiş bu sözü. Evet, umut iyi bir şeydir.Ancak iyi şeyler ölmez tanımına katılmıyorum.İyi şeyler ölür.Zaten iyi şeyler öldüğü için değil midir umut edişimiz.Bizi umut etmeye sürükleyen ancak kötülüklerdir.Bu nedenledir ki, kaybettiğimiz de yani ''iyi şeylerimiz'' öldüğünde umutlar girer devreye.Bir insanın en savunmasız olduğu anlardan biridir bu ve avcı gözünün yaşına bakmadan kıskıvrak ele geçirir umut eden zavallı insanı...Aslında farkında değiliz lakin kimi zamanlar öyle şeyler umut ediyoruz ki idam sehpasında yaşamı arzulamak, görmeyen gözlerle gök kuşağını düşlemek kadar boş ve imkansızdır.
İtiraf etmeliyim ki uzun zamandır kalemi elime alıp kağıdın izdüşümünde harfleri sıralayamıyorum. Parmaklarım klavyenin tuşlarında geri geri gidiyor adeta. Sebebini ben de anlamış değilim.Ancak yazabileceğime ve bu denemeyi noktalayabileceğime dair umutlarım var.''İyi şey''denen kavram sanıyorum öldü benim için...Zamanla dirilir mi bu umut, Andy Dufresne'e hak verir miyim bilmiyorum.Fakat bu karamsar yazımın sonunu güzel bitirmek istiyor ve tüm umutlarınızın size güzellikler getirmesini diliyorum.Umarım ''iyi şey'' olarak tabir ettiğiniz her şey sonsuza dek sizinle kalır.Her şey gönlünüzce olsun...
Sanırım unutmaya başladım seni
En acı veren başlangıçlarımdan biri bu.
Zaten hep başlangıçta ve bitişte bir tuhaf oluyor kalbim.
Vazgeçiyorum...
Gözlerimi adadığım, iliklerimde hissettiğim bu aşktan
Vazgeçiyorum...
Hayatta çok yorulmuşluğum var.
Elinden alamadığım, hakettiğime ulaşamadığım, mutluluklar var.
Susup da söyleyemediğim sözler var.
Önümde karanlık bir gelecek,
Zihnimde unuttuğum şarkılar var.
Hissedipte haykıramadığım nefretler,
Bir rüyaydın, bittin diye başlar tüm ayrılık sözleri...
Sanki hiç sevmemiş gibi..
Hiç içi yanmamış gibi
Hiçbir zaman göremeyecek gözlerin geri gelişini
Anla artık;
O eskidendi...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!