Şeyma Ergin Şiirleri - Şair Şeyma Ergin

Bazen avaz avaz haykırmak gelir içinden
Tüm bildiklerini,
Birine olan sevgini…
Ama sonra durulur sun
Dinginleşir,bir köşeye oturursun
Az önceki kişi sen değilmişsin gibi

Denize karşı uzanmışım
Masmavi bir çarşaf gibi duruyor önümde
Mavilikten başka bir şey yok gözümde
Elimi uzatsam içindeyim sanki,
Koşarak gitsem de uzağında bir o kadar

Yolculuk iyi gelir insana
Biraz dinginlik getirir
Issızlaştırır ruhu
Hayat denen bu koşturmaca da
Bir gölgeliktir adeta

Bazen kocaman bir şehirde
Yapayalnız hissedersin kendini.
Güneşin doğuşunu izlersin tek başına
Bütün insanlar uykudayken,
Sen uykusuzluğu seçersin.

Öylece duruyorum

Havada asılı toz zerresi gibi.

Ne bir bütüne parçayım,

Bütün şehri kaplamıştı sis
Bir ben vardım karanlığın ininde
Bir de savrulan düşüncelerim.

Kimse yoktu sanki bu gece
Sönmüştü bütün ışıklar,terk edilmiştim.

Konuşacak ne çok cümlemiz var oysa,
Nedendir sessizliğe mahkum etmemiz kendimizi?
Bir harf, bir harf daha…
Sonrası özgürlük,
Uçsuz bucaksız özgürlük.

Bugün bir adım daha yaklaştım ölüme,
Biraz daha büyüyüp,
Biraz daha olgunlaştım.
Biraz daha tattım sessizliğin sancısını,
Ve biraz daha kaybettim umutlarımı,
Kazanmak için çok savaş vermişken hemde.

Pencereler nasıldır bilirsin
İki kişilikli bir insanı andırır
Kimine ışığı getirir,kimine yalnızlığı
Kimine mutluluk vadeder,kimine acı
Hele bir de uykusuz geceler olunca
Tek sırdaşın oluverir.

Onu ilk gördüğümde nazlı bir gelindi
Perdenin arkasından bakar sevindirirdi
Biçare garip gönlüme gelir miydi?
Uzaktan bakıp dururdu, mutluluk.

İlk,yüzünü göstermişti