Seyit Ali Şiiri - Serdar Erdemir

şu yokuşun sonundaki;
kagirden tek odalı evde otururdu
mutluydu:
hamal bir babanın oğluydu,
aynı kaderi paylaşıyordu;
.....................kendi çocuğu!

evine dönerken bir gece;
yokuşun başında/
itler dalıyor peşine...
kolu bacağı kanlar içinde/
kıvranırken ıslak zeminde;
hürriyetinden nasiplendiler
kana susamış itler...

biri hâlâ şah damarından besleniyor!

ne zaman çıksam bu yokuşu;
alnımda ter burcu,burcu
korku sarıyor ruhumu
kuduz salyalı it sesleri/
geliyor kulaklarıma.
Seyit Aliye dalan itler
karanlık bir köşede;
yüreğimi kemiriyor!

zulamda;
babadan kalma Antep çakısı,
dudaklarımda;
yarım yamalak yöre şarkısı.

cigaramı yakıyorum yokuş başında/
tek nefeste çekiyorum:
ölü diyarı;
mezarlık önünden geçer gibi;
ıslık çalıyorum
-früt,früt
korku iliklerime değince;
şiir mırıldanıyorum

itler çepe çevre sarıyor her yanımı
alacaklar Seyit Ali gibi canımı.
akıtacaklar hiç yere mavi kanımı

bırakmasaydım diyiyorum
bırakmasaydım keşke;
altı patlar emaneti Kemal Töreye
o vakit;
kaptırmazdım paçayı/ bu it sürüsüne