Seyir(ci) Şiiri - Aydın Balı

işten yeni çıkmış yürüyordum.
bildik adımlarla, aynı sokaktan.
baktım
içimde hafif meşrep bir duygu!
oynaşmakta alaca karanlık akşam gibi.
ileri gitsem coşup kabaracak,
geri dursam benden kaçacak belli
köşe başında durdum.
hayırdır diyerek...
köşeyi kapmanın gururuyla yaşlanan
o naif ağaca
bir hatuna yaslanır gibi yaslandım.
takılan çocuk gülüşüydü ilk
sevecen, meraklı, ürkek...
sıradanlaşmaya yüz tutmuştu,
değdiğinde gözüme gözleri
o değildi aradığım
geçtim.
Sert ve tok bir sesle
arkadaşına anlatışını duyduğumda
karayağız Anadolu delikanlısının.
bıyık altından saçtığı öfkeye tanık oldum.
her adım atışında,
attığı her adım onun oluyor
ve büyüyüp devleşiyordu kendince,
satacağına bin bir yemin ederek dünyanın anasını.
vallahi korktum.
nasıl kaçıracağımı şaşırdım.
gözlerimi mi yoksa geriye kalan dünyayı mı?
bilemedim...
işte bu olsa gerek diye
heyecanla atıldı gözlerim
karşı kaldırımdan gelen
o rüyaları süsleyen tazeye.
yaklaştıkça güzelleşiyor,
güzelleştikçe uçuyor,
uçtukça saçları salınıyordu
kokulu rüzgarının gücüyle.
gözlerim doyamadı bakmalara
ya feri kesilmişti birden
yada o yok olmuş
başka alemlere karışmıştı...
.........
........
o da değildi aradığım.
yürüyordum tam vazgeçerek
ki...
ayağıma dokundu.
ve kokusu ulaştı burnuma toza bulaşmış.
göz kırptım kendimden geçip
sarhoşlukla dinginlik arası.
oradaydı,
oradaydım...