Seyir Şiiri - Zeynep Beşen

-merhaba
-merhaba
-nasilsin?
-nasil olsun iyiceyim..sen nasilsin?
-iyiceden iyi.
-ne yapalim biliyormusun
-ne yapalim
-biraz kendimizden cikalim..
-nasil yani.
-gezelim diyorum
-olur nereye gidiyoruz.
-gözlerini kapa..
-ya sen.
-ben artik fark etmiyor kapali yada acik olmasi her an kura biliyorum evi barki.
-nasil..
-bilmem kendimi bildim bileli gözlerim açık çize biliyorum..resmi..
Neyse konumuza donelim şimdi kendi bedenini düşün ebatinla beraber.
-düşündüm.
-şimdi ise bedenini kaldigimiz odanin büyüklüğüyle karsilastir..
-tamam.
-sonra odayi bir kenara birak bedenini kaldigin evin büyüklüğü ile karşilaştir.
-tamam.
-simdi evi bir yana birak bedenini kaldigin sokagin büyüklüğü ile karşılaştir.
-tamam.
-şimdi ise sokağı bir yana birak bedenini kaldigin şehrin büyüklüğü ile karşılaştır.
-tamam.
-şimdi ise sokağı bir yana birak bedenini kaldigin ülkenin büyüklüğü ile karşılaştir..
-tamam.
-simdi ise ulkeyi bir kenara birak kendini kaldigin dunyanin büyüklüğü ile karşılaştır..
-tamam..
-nasilsin şu an..
-bilmem nokta kadar kaldim sanki..bir tuhafim basim dönüyor..bir yere ait degilmisim gibi bosluktaymisim gibi ruzgarda yok.oyle kalmisim gibi.
-iyi..
-ne iyisi kendimi yok gibi algiliyorum su an da..varmiyim deseler nasil varim derim kendimi nasil gosteririm..
-simdi dunyayi bir kenara birak bedenini güneşin büyüklüğü ile karşılaştir..
-tamam.
-şimdi nasilsin! ?
-önce biraz vardim bundan emindim nokta kadarda olsa varligimin ispatindaydim simdi ise kendimi ispat edemiyorum..
-iyi.
-neresi iyi bunun hani ben vardim..
-şimdi güneşi bir yana birak bedenini alemin uzayin büyüklüğü ile karşılaştir..
-artik yemin edebilirim ben diye bir şey yok..ne ispat ede bilirim ne kanit suna bilirim..
-o zaman şimdi nesin sen?
-simdi ben yalnizca sesten ibaretim..kendimi ifşa edecek bir ispatim yok..
-kendini nasil hissediyorsun şu an..
-hissedemiyorum..aci yok...açlık yok..susuzluk yok..yokluk yok..agirlik yok hafiflik yok..varlik yok..kendimi göremiyorum; şu an..
-guzel bir his degilmi..
-biraz garip..nasil ifade edeyim bunu..yasadiklarim boş birer an gibi..rüya gibi..gezelim dedin bana gezecek bir yer yok oldugunu bildirdin bana..
-amacimda buydu..biraz sana ne oldugunu hatirlatmak istedim..
-neden boyle bir şey yaptin ki..
-kendindeyken çok abartiyorsun hüznü biraz hafifle biraz rahatla biraz sevin istedim..
-sevinmek mi? Yok oldugumu ogrendim nasil sevineyim?
-nasilmi? bak dert ettigin uzuldugun kirildigin ihanete ugradiklarin seninlemi..bir bak yanina yorene.
-ne yani ne yoresi bir yer kalmadiki onlar kalsin..şimdi bir sesim var gibi..simdi sen bir sey söylersin sesimde kalmaz gibi..
-ne oldu yok olmaktan mi korktun.
-sanirim.korktum..bu ölüm gibi gecici bir hal degil..yok olmak bu..hiç var olmamak gibi..
-iyi bildin öyle bir yer var..oradan var oldu bu sen ben ve diger herkes..
-korkmuyormusun yok olmaktan..
-bu neyde kaybolacagin yeri bilmemenden ileri gelen bir his..
-sen biliyormusun.
-hissediyorum kaybolacagim yerin şiddetli çekimine karşı koymak bana zulum gibi geliyor..yok olsam da tatmin olmayi her bir zerremde hissede hissede yaşamak istiyorum..bunu yok olmaya daha deger buluyorum.
-bilemiyorum..
-bilemezsin zaten bu icine dogmakla alakali..icine dogmali hissetmelisin bunu..hem tarif edememelisin hemde onda yok olmanin gercekligini hissetmelisin..
-hissetmek tadini unuttugum bir şey.
-bu aci verici olmali..ölüm bile hissedilir bir şey..
-aci bunu aciyla tarif edersem eksik kalir anlatislarim..
-Allah muhafaza eylesin.
-amin.
-amin.
-simdi gozlerini aca bilirsin..
-Açtım.
-nasil hissediyorsun
-basim dönüyor beynim midem bulanıyor.
-normal şimdi dünya tutuyordur seni..gecer bir zaman sonra.
-simdi ne olacak.