Şeyhani Ve Ellerin Şiiri - Yusuf Gökbakan 2

ŞEYHANİ VE ELLERİN
Şeyhanide birleşen ellerimiz
Bir daha da birleşmedi.
Umudum yine bulamadı umduğunu,
Saçlarım yine dökük,
Gönül yine gençleşemedi.
Bir aykırı günde buluşan gözlerimiz,
Bir daha da buluşmadı.
Şeyhanide birleşen ellerimiz,
Bir daha da birleşmedi.

Ilık bir düş olarak kaldı,
Şeyhani ve ellerin.
Üç adım sola, ileri...
Bir sevda bağrımda serseri,
Ellerimde körpelik,tazelik;
Karşımda rüyasal gülüşlerin,
Ilık bir düş olarak kaldı,
Şeyhani ve ellerin.

O kalın ve albenili dudaklarından,
Bir çift ümit sözcüğü beklediysem de nafile!
Sende başkalık var gibiydi oysaki...
Ama sen de nasibini alamadın, yazık!
Kalbimde med-cezirsel kopan sevdadan.
Bağrımdaki ummandan
Alamadın nasibini...Çek git artık!
O kalın ve albenili dudaklarından,
Bir çift umut sözcüğü beklediysem de nafile!

Ve bilmesen de olur ben ne hallerdeyim.
Ben ben olalı hep bu hallerdeyim.
Acılar devşirdi hücrelerim ben ben olalı.
Hep burkuntu, hep eziklik yaşadım.
Yarına her varışımda,
Tükettiğimde ömrümü adım adım,
Biraz daha;
Biraz daha büyüdü aşkım.
Ve bilmesen de olur ben ne hallerdeyim.
Ben ben olalı hep bu hallerdeyim.

Gülmek aşka dair...O bana yasak!
Sürgün vermedi hiç göğsümdeki filiz.
Dinmeyen hıçkırıklar oldu,
Hayattaki tek kazancım
Ve dinmedi hiç
İliklerime dek yayılan sancım.
İşte yine aynısı;
Sen ve ben, olamadık biz.
Hem;
Gülmek aşka dair... O bana yasak!
Sürgün vermedi hiç göğsümdekifiliz.

Benim payıma düşen bülbül sesi,
Gül açışı payıma düşen seher vakti;
Sonrası olmadı benim için.
Sonu olmadı ne tuhaf! sevdalarımın,
Ağlamaya kandım için için.
Sürekli bir buruk sancı vurdu sineme,
Bir yerlerim titredi sürekli.
Üşüdüm her iklimde, buz kestim.
Poyrazlara uyup
Bir o yana, bir bu yana çılgınca estim.
Kahroldum,çöktüm, inceldim.
Sayfalarıma dökülen saçlarımla
Ve sözcüklerimle
Ve serzenişimle dertleştim.
Her zaman hazana saldı kendini sevgim.
Kısaca; küçücük yarim, körpem!
Geçmedi sana da sözüm.
Defalarca vurgun yedi hislerim.
Tekrar tekrar yinelesem de onları
Sonunda yine,
Benim payıma düşen bülbül sesi,
Gül açışı payıma düşen seher vakti.

Aslında gözlerimin bu bitmeyen tutkusu,
Ürkütüyor alabildiğince beni.
Sıralamak ağır geliyor,
Ardı arkası gelmeyen aşkları kalbime.
Biraz azarlamalısınız kalbimi artık,
Siyah bir bağ vurmalısınız gözlerime,
Sonu gelmeli artık bu sevdakeşliğin;
Bu içliliğin bir devası olmalı.
Ne olur, birileri bana bir yol göstersin,
Bitkinlik bedenimi terk etsin
Ve kalbime girsin bitkinlik;
Sur üflensin artık ruhuma!
Aslında gözlerimin bu bitmeyen tutkusu,
Ürkütüyor alabildiğince beni.

Ve bir dem olsun laleden güle dek,
Bir tek çiçek bilmeyeyim ve sevmeyeyim.
Bir dem olsun yaşamayı
Ya da ölmeyi becereyim;
Ve de sevmeyi gönlüme ırak eyleyeyim.
Esareti bitsin boynuma vurulan ıztırabların,
Kahretmekten usanayım kendimi;
Keyfine dalayım gökkuşağının,
Rüyasında kalayım martıların
Ve bir dem olsun laleden güle dek,
Bir tek çiçek bilmeyeyim ve sevmeyeyim.

Şeyhanide birleşen ellerimiz,
Bir daha da birleşmedi.
Ilık bir düş olarak kaldı,
Şeyhani ve ellerin.
O kalın ve albenili dudaklarından,
Bir çift ümit sözcüğü beklediysem de nafile!
Ve bilmesen de olur ben ne hallerdeyim.
Ben ben olalı hep bu hallerdeyim.
Gülmek aşka dair... O bana yasak!
Sürgün vermedi hiç göğsümdeki filiz.
Benim payıma düşen bülbül sesi,
Gül açışı payıma düşen seher vakti.
Aslında gözlerimin bu bitmeyen tutkusu,
Ürkütüyor alabildiğince beni.
Ve bir dem olsun laleden güle dek,
Bir tek çiçek bilmeyeyim ve sevmeyeyim.
YUSUF GÖKBAKAN