Şeyh Ahmet Yasin

Bir bahar havasıydı,
Gökyüzü bir hazanın habercisi,
Güneş ürkek ürkek doğuyor,
Sanarsınız ki kıyamet kopacak,
Şeyh usulca sandalyesinde rabbini tesbih ediyor,
Gözleri uzaklara dalıyor,
Sırtında filistinin özgürlüğünün heybesi,
Alnında acının ve şehadetin simgesi,
Bir kurtuluştu şehidlik mertebesi,
Elinde kur’an inletiyor yahudinin siluetini,
Son bir kararlılık iman dolu yüreğinde,
Son bir tebessüm şehidler yurdunda,
Ve umut yeniden doğan günün ardında,
Son geceydi,
Namaz’ını kılmış dalmıştı gözleri,
Ve homurdanıyordu sessiz zemheri,
Nefessiz kalmıştı filistinin mahşeri,
Ve sessizce rabbine yaklaşıyordu bedeni,
Sabah ezanı okunuyordu,
Beklide son duyduğu özgürlük nağmeleri,
Haydi namaza zannederdi filistinin neferleri,
Bilmiyordular ki şeyhin son sahneleri,
Gelmeyecekti o korkunç adam,
Ve kadehler kalkacak tel-avivde vesselam,
Namaz bir huşuydu,
Rabbe dimdik duruşuydu,
Gözleri yaşlanıp, elleri eleri ile boğuşuyordu,
Hadi gel diyordu gül-i Rana,
Özlemişti seni, cenneti serdi yoluna,
Gel yiğidim gel diye inliyordu vaveyla,
Ve sabah namazı bitmişti,
Son ayetlerdi duyduğu,
Alimu gaybu ve şehade,
Hüve er-rahman el-rahim,
Ve bomba sesleri,
Ardı ardına çığlıklar,
Ve göründü asuman’ın altında cennet melekleri,
Koltuğunu tutarak sonsuzluğa kanatlanıyorlardı,
Cennet heyecanlanıyordu,
Böyle bir zat’a hizmet etmek gayesi,
Ne güzel kokuyordu şeyh’in cenazesi,
Ve umut yayılmıştı toprağa,
Yeniden intifada habercisi,
Ve rayiha olup korkular dağıttı Yahudilere şehadeti….

Eyyüp kutluaşk yetimoğlu ‘’özgürlük adımları’’