Seyfullah-halid Bin Velid

Bir ömür meydanlarda kılıç sallayıp durdu
Müşrikleri yıldıran kanlı darbeler vurdu

Hidayetinden evvel, yanlış saflarda koştu
İslâm’la şereflendi, coştu habire coştu

Resul-i Ekrem ile çıktı onca sefere
Kılıç yakışıyordu bu Müslüman nefere

Gözü pek, iradeli, cesur, yiğit kumandan
Gücünü alıyordu sarsılmayan imandan

Hudeybiye’de doğdu, kalbe iman güneşi
Nedamet yaşlarıyla söndü küfrün ateşi

İçindeki boşluğu, imanla doldurdu o…
Sabrın meyvelerini İslâm’la oldurdu o…

Dertlerinin tabibi, ilacıydı Medine
Resulullah’a koştu, tabi oldu hak dine

Resul’ün deyimiyle ‘o ne güzel bir kuldu’
Cenab-ı Hak lütfetti, aradığını buldu

Kelime-i tevhitle kalbin kiri silindi
Adı “Halid” olsa da hep “Seyfullah” bilindi

Savaş meydanlarında, yıkılmaz bir çınardı
Çağlayanlar misali, coşkun akan pınardı

Teninin her yerinde kılıç, mızrak yarası
Göklerden yankılandı, o yiğidin nârâsı

Yermük’te üç bin nefer, yüzbinlerle savaştı
Coşkun seller misali, bendini yıkıp aştı

İslâm’ı yaymak için durmadan at koşturdu
Halid’in yiğitliği müminleri coşturdu

Atı ve kılıcından başka serveti yoktu(r)
Cennette neferleri, ahbapları ne çoktu(r)

Hayatı at sırtında, muharebede geçti
O da her fâni gibi, ölümsüzlüğü seçti