Seyfi Abi Şiiri - İbrahim Demiraslan

Gece girmiş köye, gizlice
gören duyan olmamış
yalnızca kirlinin Ayşe abla
çağlayık başında kuşlar ürktü sanmış.
Alamancı Rıfat dayının
bağ evinde görmüşler bir ara
bir kere de bacaklı Süleyman'ın
tarlasında,
car ederken.

kısa sakallı
naifmiş,
adı Seyfi'ymiş
siyasiymiş...

Bense erbap bayırında,
pancar tarlasında karşılaştım haspelkader
zayıftım,
ufaktım,
korkaktım.
Geçer gibi yaptı önce
sonra selam verdi usulca
cesim adamlara verir gibi
beni büyük adam sanır gibi
birden siliniverdi babamın dedikleri
kim ne derse desin
adam gibi adamdı Seyfi abi...

Doygu taşıdım uzunca zaman
annem kalya yapardı
o kitap,
ben yumurta çalardım yörüklerin kümesten
o kitap,
eğri, büğrü yeşil bir kalemi vardı
durmadan yazardı
okudum uzunca zaman kitaplarını
velakin kitap gibi adamdı Seyfi abi...

Bağ evinde sıkıştırmışlar geceleyin
sabaha dek sürmüştü silah sesleri
avluya bile çıkamamıştım
ufaktım,
korkaktım.

Şimdi kitapları kaldı bana
bir de,
jandarma duvarından söktüğüm resmi...