Şeydacık Şiiri - Kadir Tozlu

ŞEYDACIK

Sevgi grubuna ne zaman katıldığını anımsamıyordu Şeydacık’ın. Sanki kuruluşundan beri varmış gibiydi. Sevgi Grubuyla özdeşleşmişti.

Şeydacık 4 yaşındayken geçirdiği çocuk felci nedeniyle yürüyen sandalyeye mahkumdu. Ama bu engeli onu dünyanın güzelliklerine küstürmek yerine içini sevgiyle doldurmuş, tam bir sevgi insanına dönüştürmüştü.

Şeydacığın kalbi güzelliklerle dolu olduğu gibi kin, nefret, hakaret, kalp kırma gibi deyimlerin anlamını bilmezdi. Sevgi saçıyordu yüreği. O nedenle gruplar paylaşamıyordu onu. O kişileri kıramadığı için gruplara üye olsa da Sevgi Grubunu evi kabul ediyordu. Ve tabi ki Şefkat Çağlayanını da ağabeyi...

Ağabey-kardeş’ten de ileri olmuşlardı yüz yüze görüşme olanağı henüz bulamamış bu iki sevgi insanı. Birbirlerinin manevi destekçisi, sırdaşı olmanın yanında yürekleri aynı yönde çarptığı için birinin sevgiye layık görüp sevdiği kişi diğeri için de candan seviliyordu. Şefkat Çağlayanının olduğu her yerde sayılan, sevilen Şeydacık abla da vardı.

O da bir tutku derecesinde olmasa da çok sevmişti Gülcan’ı.

Artık bir öz ağabeyi kabul ettiği Şefkat Çağlayanıyla hep dertleşirlerdi, bazen Gülcan için, bazen diğer sorunlular için. Şefkat çağlayanı moralmen çöktüğü zamanlarda yanında en az bir kişiyi mutlaka bulurdu. Bu kişi Şeydacık idi.

Şeydacık’ın çok sevdiği ve kendisinin her zaman üzerine düştüğü annesi hastalandı. Çok zor anlar geçirmeye başladı Şeydacık. Tabi ki Şefkat Çağlayanı’nın herkes için sürdürdüğü moral dağıtma işi bu defa her zaman kendisinden destek aldığı Şeydacık için de sürüyordu… O ve anneciği için de dualarını sürdürdü Şefkat Çağlayanı. Telden, SMS’den Şeydacık’a da moral vermeye çalıştı. Ulaşamadığı zamanlar onun için de endişe duydu, üzüldü…

Ama kendisinin zor anlarında artık kendi acısıyla ilgilenen Şeydacık kardeşini arayamıyordu. Buna karşılık Şeydacık ona ulaşıyor, kendi zor durumuna karşılık ağabeyine moral desteği vermeye çalışıyordu…

Çünkü onun kalbini öylesine güzelliklerle doldurmuştu Yaratan.

(31/07/2006)