Şeyda Bir Sevda Şiiri - Mehmet Cihat Üstün

Bin bir ümit ve aşk dolu yürekle
Şeyda bir sevdanın peşine düştüm
Aşk mesken tutar mı sevdim demekle
Meğer dert yolunun başına düştüm

Ardından gittikçe soluksuz kaçtı
Dönüşü olmayan kör yollar açtı
Aklım zail olup da benden geçti
Mecnunun gam yüklü eşine düştüm

Gün geçti dert hüzne döndü gam yedim
Çile yüklü gönle hep sabret dedim
Güneşli günleri yazı bekledim
Sevda mevsiminin kışına düştüm

Belli ki yol uzun metanet gerek
Takat bitse ümit verdi gülerek
Dedim ki zamanla bükülür bilek
Sabrın döktüğü göz yaşına düştüm

Kimse görmez kendin böyle heybetli
Ben mi değersizdim o mu kıymetli
Anladım ki gönlü hüzne niyetli
Mihnetin zehirli aşına düştüm

Onun olmak için gururu yendim
Yıllarca gönlünden sevgi dilendim
O nazla büyürken ben hep tükendim
Eyvah ki bu yola boşuna düştüm

Ben aşkı uğruna müptela üzgün
Ondaki göz neden hep bana küskün
Ele gönül verdim dediği o gün
Ölüp de musalla taşına düştüm