Sevmiyorum seni istanbul

Tüm kahpeliklerin döndüğünü
Sevgilerin bir mum gibi eriyip söndüğünü
İyi olan güzel olan ne varsa
Bitirip yendiğini
Senin namertliğini
Kaypaklığını kalleşliğini
Yaşayarak gördüm İstanbul.

Toprağına basmaya tiksiniyorum
Midemi bulandırıyorsun
Sen öyle bir fahişesin ki
Herkesi bir şekilde kandırıyorsun
Tutsak ettin beni kendine
Gidemiyorum kopamıyorum
Aşkından öldüğümden değil
Sevdiklerim sevdi seni bağlandılar
Bende onlardan uzak yapamıyorum

Güzel olan ne varsa yok ediyorsun
En saf insanı bile kendine benzetiyorsun
Sende yaşasam da kurulmuş bir tuzaksın
İstanbul sen bana gökyüzü kadar uzaksın.
Sevmiyorum seni İstanbul bunu bilesin
Çünkü sen benim için zulüm ve çilesin

Ne boğazın umrumda nede sırtların
Ne gökdelenlerin ne de yatların
Ne sazın ne barın ne avratların
Duygusuz sevgisiz yalan aşkların
Her şey iki yüzlü burda İstanbul
Sana mahküm kaldım zorda İstanbul

Sevmiyorum seni istanbul bunu bilesin
Çünkü sen bana sadece zulüm ve çilesin.