Sevmiyorum sarmaşıkları Şiiri - Erdal Ay

En çok sarmaşığı bilirim çiçeklerden
Beni çok sever
Kollarıma sarılır
Boynuma dolanır
Boğulacağımı sanırım
Nefesim,soluğum kesilir
Damarlarım patlayacakmış gibi şişer.
Dertli olduğum zamanlarda
Kahkahalarım her yanda yankılandığında
Hiç bırakmaz beni,yanımdadır.
Dolanır boynuma
Bağlar kollarımı sıkıca.
Hiç,çiçek gibi açtığını görmedim
Yaprakları oldum olası kara,
Zifiri kara.
En güzel umutlarla uyandığım sabahlarda;
Hep yanı başımda bulurum onu,
Kolları boynumda.
Akşam olur gece başlar;
Rüyalarımın hayaliyle yatarım yatağa
Rüyalarıma da ortak olur.
Hiç düşünmez,aklından bile geçirmez;
Uykusunda rahat olsun diye.
Ne zaman mutluluk dolu bir kitap okusam;
Sayfaları karalar, yırtar
Kaçmaya kalksam yakalar.
Sevgi dolu şiirler yazsam,
İlk satırından sonra,
İçimi,yüreğimi boğar.
Küçüktüm ama hatırlıyorum;
Köy evimizin bahçesinde,
Annemin sarmaşıkları vardı.
Yaprakları yeşil,beyaz beyaz açardı;
Evimizin giriş kapısında
Her yanı sarardı.
Kimi zaman su bile dökerdim köklerine;
Kurumasınlar diye.
Annemin diğer çiçeklerinin yanında
Onun yeri bir başkaydı.
Oysa şimdi sevmiyorum sarmaşıkları,
Hiç mi hiç sevmiyorum.
Beni boğuyor
Beni benden ediyor,kahroluyorum.
Bendeki gök yüzünün kaybolan yıldızları,
İçimdeki yağmurların başlangıcı oldular,
Sevmiyorum ben onları.
O güzelim eski sarmaşıklar
Yok artık.
Çocuk gözüyle baktığım gözler;
Görmüyor artık.
Gönlüm eskisi gibi sevmiyor,
Sevmiyor artık.
Geçip giden her mevsim sonrasında
Bir çiçek gibi,
Açmıyor artık.
Beni boğuyor;
Kollarını bedenime doluyor.
Her an her gün yanımda,
Küçük bir sevinci bile çok görüyor.
Artık sarmaşıkları sevmiyorum,
İstemiyorum.
Bu.başka sarmaşık,
Bu,yaşam sarmaşığı,
Beni kendine tutsak ediyor.

21.10.2003