Sevmiyorum Kışı Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Gene geldi kışın kasvetli havası penceremden içeri,
Hiç sevmem kışları Allah affetsinde, ruhum daralıyor.
İçimi boğuyor biri sanki, karanlık ayazı yiyen bahçemde.
Solacak gene en narin güllerim, ben bakmaya kıyamıyordum
Oysaki gelip ince dalını kıracak kuvvetli bir acımasız rüzgâr,
Bilmeyecek bu koca kış, bende yıkıp devirdiklerini.
Mutfakta pişirdiğim mis gibi koku yayan mercimek çorbam
Nane, kekik bütün kokular dans ederken birlikte mutfakta
Ben gene söylenip duracağım sessizce koca kışa.
Herkes yatıp uyurken, bilmem kaçıncı uykularındayken,
Ben her kış olduğu gibi alacağım pencerenin kenarında
Sokak lambasının hafiften yaladığı koltuğumdaki yerimi.
Yağmur yağacak paldır küldür, küpleri kırılacak gökyüzünün
Ne var ne yoksa gökyüzü boşaltacak içini.
Ben de hızına yetişemesemde eşlik edeceğim yağmura.
Hani gökyüzü ulu orta ağlıyor, o arsız olmuş ama
Ben utanıyorum dökülen her bir damla yaşımdan.
Sakın, aman sakın ha açmayın odanın ışıklarını
Çok güçlü diye bir damga çakmışlar ki alnımın ortasına,
Birileri görse yaşlarımı, o damga sanki leke olacak.
Aman bırakın beni arsız geceye, arsız koca kışa
Eğer ölmezde görürsem gelecek baharı, yazı,
Unutturacağım ruhuma, kışın bana yaptıklarını.
Sebebim oldu diye davacı olacağım kıştan,
Ruhumu katletti diyeceğim, güneşe dert yanacağım.
Sevmiyorum işte bu soğuk ayazı,
Sevmiyorum işte fırtınanın kulağıma patlattığı tokadı.
Çaydanlığımda hüzün demletip zorla içiriyor sanki,
Kendini rahatlatan gökyüzü, beni kendi selimde boğuyor.
Kanatları kırılıyor tek tek soğuktan umut kuşlarımın,
Haberci güvercinlerim titreyip soğuktan donuyor,
Mektuplarım üşüyor, satırları kayıp gidiyor, akıyor, yok oluyor.
Hüzün kokuyor her yer, gam, kasavet,
Bense çocukluğumdan beri sevmiyorum işte kışı.
Sevmiyorum bu acımasız sancıyı.