Sevmiyorum Şiiri - Osman Aykut Bulut

Seni sevmiyorum biliyor musun?
Ne ellerinle saçlarını omzunun arkasına atışını;
Ne o zerdâli gözlerinle
Derin derin bakışını;
Çevirdiğinde başını,
Saçlarının ırmak olup akışını…
Sevmiyorum hiçbirini…

Zannetme ki,
“Bunlar yalan” diyeceğim.
Sevmiyorum seni!
Bunu sana öğreteceğim.
Kimsin ki sen? Nesin?
Seni niye seveceğim…
Baktığımda boğuluyorum gözlerinde.
Başım dönüyor.
Şimdi tutup da,
O gözleri mi öveceğim…
Titriyorum tenine her dokunduğumda.
Soyutlanıyorum zamandan ve mekândan.
Ellerimdeyken ellerin, kayboluyorum girdabında.
O zalim ellere,
Destanlar mı düzeceğim…

Olmadığın zamanlarda,
Kaybolmuş bir çocuk gibiyim.
Böyle işkence mi olur?
Utanmadan, “özlüyorum” mu diyeceğim…
Yutkunamıyorum sana baktığımda.
Bir şey düğümleniyor.
İçime çekemediğim bir nefessin gırtlağımda.
Senin yüzünden ben böyle nefessiz öleceğim.

Sigaraların bile tadını kaçırdın.
İltifâta tamah ettikçe,
Kim olduğunu şaşırdın.
Az kaldı. Meraklanma.
Sensizliği yeneceğim…
Bir yanda zulmünün soğuk yeli;
Bir yanda gençliğimin ağır bedeli;
Her yanda uzanan, yalnızlığın titrek eli;
Söylesene be hey deli!
Seni ben, ne diye seveceğim…