Sevmiyorsun Şiiri - Rukiye Kul

Sessizliğin orta yerinde bir çınlama kulaklarımda,
‘’ beni anıyor ‘’ avuntusuyla gülümsüyor çehrem buruk bir tatla.
Birbirine dolanmış kollarım saatlerdir kıpırtısız,
Cansız uyuşmalarla uzandım bir sigara dalına daha.
Zifirle harmanlı ıslak, tuzlu damlalarla sızlıyor
Dişlerimin arasında sıkıştırıp kanattığım dudaklarım…
Hiçliğinin kıskacında hepliğini arıyorum
Geçmiş dedikleri geçmemişlik kuytularında.

Parmak aramda duman duman küle dönüşen zehre bakıp
Kül olan ateşlerime yanıyorum.
Dilimin ucunu sızlatan keşkeler
Gururumun duvarlarına çarpıp sessizliğe gömülürken
Tüm gardlarımı soyunup,
Üryan bir teslimiyetle düşüyorum yüreğimin üzerine…

Kanıyorum görüyor musun?
Azaplarla inliyor ruhum koyup gittiğin ıssız mezarlarda
Hasretinin alev alev her bir zerremde
Yanıyorum görüyor musun?
Sessizliğimin yalan gamsızlığına inanıp
Gerçeklere tarih yazdıran sevdamı kurşuna dizen sen
Kanamıyor, yanmıyor, sevmiyorsun!