Sevmiştim Seni Ben Şiiri - Arif Baltacı

Sevmiştim seni ben
Yeni baştan yaşar gibi her şeyi.
Tenimin sıcak ve kurak iklimlerinde
Buharlaşırken akıttığım inciler
Hep seni yaşamıştım sil baştan.
Taze ve demli bir çay kıvamında
Yaşayamasam da bu aşkı
Sevmiştim seni ben.

Saklı ve hiç keşfedilemeyecek bir kent gibiydi
O masum ve umarsız yüreğin
Yüreğimin en kuytu yerinden çıkardığım
Küçük bir inci tanesiydin sen
Oysa ben yüzme bilmiyordum
Boğuluyordum bakışlarında,
Çırpınıyordum.
Dedim ya sevmiştim bir kere seni
Hangi silgi silebilirdi ki alnımdaki bu yazıyı
Ve hangi güç unutturabilirdi ki gözlerini
O yeşil gözlerini
Hani hep dalardım ya uzaklara sana bakarken
İşte bu yüzdendi, işte bu yüzden
Sonsuz olurdum gözlerinde
Eksik yanlarımı koyup bir köşeye
Seni düşünürdüm.
Aklıma gelmezdi yaşayamadığım çocukluğum.
Aklıma gelmezdi kaçırdığım trenler
Ve aklıma gelmezdi bu aşkın sonu.

Dedim ya sevmiştim ben seni
Umurumda değildi yenilmesi fenerin
Umurumda değildi masum yalanlarla bileyip
Tenime sapladığın hançerin.
Ne çıkardı ki sel olsa İstanbul’da
Ne çıkardı ki doğmasa bir daha güneş
Seni sevdim ben, seni sevmek demek dünyalara eş.
Haydi söndür şimdi masum yalanlarını
Gönlümün ıslanmış kül tablasında.
Haydi yeniden kandır beni,
Yeni baştan yazar gibi kaderimizi.

Seni sevdim ben, seni hiç bilmeden
Tanımadan içindeki seni
Görmeden perdenin arkasındaki o halini
Oysa ben seni değil sana yüklediğim anlamı sevmişim,
Aldanmışım boyuna

22.02.2005
İSTANBUL