Sevmeyi Öğretmediler Şiiri - Yılmaz Sezgin

Ve bin bir gece masalları ile uyandı deniz
La Fontaine çevirileri ile uyuduk hepimiz
Kedi ile farenin farkına vardığımızda
Tilkinin kargaya oyununu anladığımızda
Tüylerimizi ürperten peri hikayeleri
Meraklandırdı benliğimizi
Karanlık köşelerdeki esrarlı kapılar
İlgi alanımızın baş tacıydı
Yorulmazdık soru sormaktan
Paylansak da vazgeçmedik huyumuzdan

Tatil umuduyla son baharda
Kar yağmasını beklerdik yıldız şafağında
Kızlar okulu özlerdi yatağında
Biz tatili özlerdik kitap kapağında
Kışın her taraf beyaza çaldığında
Kar topunu tutamaz bir hale ulaştığımızda
Sobayı tutardık,
Acı öylesine bir tat bırakırdı ki avuçlarımızda

Önceleri ideallerimiz vardı uzaya ayak basacak
Fikirlerimiz vardı ülkeyi kurtaracak
Gerçeklik vardı hayallerimizde her nasılsa
Sonra her birimiz dağıldık dört bir yana
Fakülteli olmuştuk ya
Kağıt oynadık sigara dumanı alacasında
İstanbul’u fetheden hükümdarın yaşında
Kendi el yazımızı okuyamadan
Mezun olduk milletin el yazması notlarıyla
Bürokrasiye alışamadan
İdeallerimiz bitivermişti bir sabah uyandığımızda
Beklentiler edindik avunmak maksadıyla...

Şimdi aşk zamanıdır söylentisiyle
Puslu havalarda tutulduk sevda denen güle
Bir bakışla başladığını anlatırdı şarkılar
Defalarca bakıştıksa da açmadı manolyalar
Geleneksel olmayan bir moda tutkusuyla
Romantik olmayan kızlara
Platonik kurlar yaptık umutsuzca
Mavi gözlülerden sonra
Türbanlılarında çattık romansız olanlarına
Biz sevda ararken
Flört denen bir gerçeği öğrettiler bize
Kitap karıştırmaktansa kas çalıştırmayı öğretmediler

Akran çocukları boyumuz kadar olduğu dönemlerde
Denedik tekvando figürlerini
Biz karanlığı severdik yıldızlar bizi
Gün geldi tuz biber ektik sevdalara
Sevdalar bize göz dikti
Kızılelma, ilk öğrendiğimiz şiirdi
Gönül sultanı son beklentimizdi
Çok geç de olsa
Birilerinin takmadığını anladık beklentimizi
Leo Buscaglıa okuyunca
Bize asıl sevmeyi öğretmediler alacakaranlık kuşağında

Aralık1998