Sevmeyi Dene.. Şiiri - Tuncay Aytaç

Aşk arenasında senin için savaşan iki gladyotörden bir olmayı istemişimdir.
Oysa bu savaşın galibi sadece sen olacaktın.
Başındaki taca güneşin ışığı yansırken gözlerimi benden almanın mutluluğunu yasayacaktı güzelliğin.
Sen, uğruna savaşılacak güzel kadın!
Sen ki, güneşin gelinliğini giymişsin üzerine.
Sen! Güneşin ışığıyla nurlanıp, aşk ritüellerinde paye almışsın.

Bir işaretinle kendini ateşe atacak kadar gözü kara aşıklarından sadece biriyim.
Tüm aşıklar seni, kibirli halinle severken, onlardan bir gülümsemeni esirgiyorsun ya, o yüzden hüzün bulutları yağmur olup yağıyor aşk meydanlarına.
Hükmetme gücünü de güneşten aldığın belli ki; sarışınlığın hükmü saçlarının her telinde yer buluyor.

Sen, tüm mevsimlerde gülümsüyorsun göz bebeklerinin ufkunda belirsizliğe bakarken.
Şimdi çok uzaktasın ama rengârenk gözlerini hisseden gözlerimle yakarıyorum sana.
Bir gökyüzü kadar yakınsın diyorum, çünkü bu aşk bana bulutları gözlerime indirme gücünü verdi.
O yüzden benim gözlerimde yağmurlar dinmez
Sen, tüm denizleri avuçlarında toplayıp gül nefesinle bulutlara hükmedip yağmurlar yağdırıyorsun aşk çöllerine.
Bir nefesinle dalgalanıyor aşk denizleri.

Aşkta ne kadar gücün olduğunu biliyorum değil mi?
O yüzden kibri bırak ve sevgiyle gülümse yüzüme.
Ben aşk anasının gayrimeşru oğluyum ya!
O yüzden evrenseldir benim sevmelerim.
Bana aşkı sevgiyi öğretmeye kalkma sakın.
Bir kez de sevmeyi dene!