Sevmeye Yeteneksizlik Şiiri - Kübra Gülb ...

Biliyor musun satırlar hiç değişmemiş!
Yine enine ayrı bir mütevaziler...
Biliyor musun aslında hiç değişmedim!
Yine tanımlayamadığım ayrı bir biçimdeyim...

Bir de dışardan geldim...
Bir parça üşüyerek,
Bin parça düşünerek..!

İnsanları özlüyorum... Hani o hep bahsettiklerimizi değil, yaşamımın kıyısına köşesine hiç uğramamış ben olan insanları özlüyorum... Benliğimde çizdiğim manzaraları sahiplenecek, üç beş basit kelimeyle fikrime huzur gelecek, o hiç bilmediğim ama bir yerlerde var olduğunu mutlak hissettiğim, herkes için yabancı ama bana parça olacak henüz ismini dostça kavramlarla telaffuz edemediğim, o herkesleri özlüyorum... Hiç anlatmadan dinlenmek, hiç düşündürmeden aranmak, hiç söylemeden paylaşmak yetimce kalanlar oldu içimde... Bunların kendimde doğurduğu hırçınlık ben dahil herkese tamiri mümkün olmayan ziyanlar bırakıyordu...

Şimdi bir sokak köpeği edasında düşüncelerim
Başıboş bir o kadarda saldırgan...
Gitmeler adına doğrulmuş uğultulara kimlikler çıkarıyorum
Uğurlamalara bir piçin ezikliğini yüklemesinler diye...

Biliyor musun bir de babamı özlüyorum... Ben özlemezdim oysaki o adam diye adlandırdığımı! Özlüyorum işte elim değil, o adam olmayan babamı..! Geçmişe ait bir kare istiyorum içimdeki nefreti soğutacak! ! Olmuyor, bulamıyorum... Çok küçüktüm hatırlıyorum, ellerim kocaman umutları taşıyamayacak kadar hafif kalıyordu akıl almaz çırpınışlarımda... Daha sakin olmalar adına hafıza silme oyunu oynuyordum, diğer çocukların oynadığı saklambaçlar arasında! Onarılmayı başaramayacak kadar yoksundum onca umarsızlıklar içinde... ve o günlerden gelen oyunum şimdi bende alışılagelmiş bir hastalık olarak kaldı kendimde... Yaşadıklarımı ayırmadan unutacak kadar güçsüz kalmış benliğim... Her şeyi bana sormadan silişi geçmişin korkusunu taşıma olasılığı mıydı bilmiyorum! Oysaki bir şeylerin bedelini böyle ödememeliydim... Sağlık olsun! !

Ve ben en kırgın karanlıkları bıraktım sokak aralarına
Kavgacı bir adamın ürkütücü sesiydi tüm hatırladıklarım...

Dur bitmedi... Son bir şey daha var söylemek istediğim... Hatalıyım... Sana gelişlerimde ki bencilliğimi, her uğurlama sonunda biri bin parça olmuş pişmanlıklarımla ödememin tarifsiz huzursuzluğunu yaşıyorum. Farkındayım aslında düşüncelerinde yaşattığın bene çok uzak estiğimin... Sabrın var mı? Sana karşı olan bağlılığıma sonuna kadar inanıyor musun? Aslında hırçınlığımdan çok, sana şefkatle gelme isteğimin sonsuzluğuna güveniyor musun? O halde bekle huzurun adı olmuş kahraman... Yolunu kaybetmiş bu rüzgar, en koyu sıcakları bulup yüreğinde demlenmeye gelecek...

İçinde tükenmeye yüz tutmuş hoşgörülerine ihtiyacım var...