Kaç kez denedim ölmeyi gecelerin koynunda,
Karanlık yaren oldu seviştim onunla.
Seni beklemek ecelim oldu,
Karanlık bile seni bana unutturamadı.
Şimdi neredesin umurumda değil aslında.
Kaybettiklerim geri gelmedikten sonra.
Hayaller birer birer uçup gitti,
Geri kalan ben oldum,yıkılan mabet misali.
Anlayamadın ne kadar çok sevildiğini,
Hiçbir zamanda beklemedim anlamanı aslında.
Şimdi sen uzaklarda,
Ben ise sensizliğin koynunda.
Düşünmek istemesemde geçmişi,
Her hatıra hortlar beynimin içinde.
Saklanmaya çalışsamda,
Yer bitirirler beni.
Doğan güneşe düşman oldum.
Aynalara bakmaz oldum.
Seni artık anmaz oldum.
Ben, çölde bir mecnun oldum.
Dün bir haber aldım senden.
Çok üzgünmüş benim için.
Sen üzülmek nedir bilirmiydin?
Güldüm yalan dolu sözlerine.
Aklın nerede şimdi,kimde bilmem.
Seni bir daha istemem.
Sorsalar bir kere daha sever misin diye?
İster inan ister inanma,
Seni sevmem.
Artık yemin olsun seni sensizlikle yok edeceğim.
Beynimin hücrelerinden sileceğim.
Her bir güne sensiz başlayıp,
Ben hayatı kendimce seveceğim.
Ne seni hatırlarım bu alemde.
Nede yolda görürsem selam veririm.
İçimdeki kin değil aksine,
Seni tanımadan geçer giderim.
Neden mi sevgilim?
Sevilmeden sevmenin acısı çok diye.
Kayıt Tarihi : 5.1.2006 22:24:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!