Sevmeliyim Şiiri - Onur Karanak

Sevmeliyim;
Betonlaşmış sokaklardaki insanları
Annesinin zoruyla bakkala gidip ekmek alan çocukları,
Arkadaşlarla toplanıp gecenin bir yarısında şarkı söylemeyi
Ve komşuların çıkıp bağırmasını bize,
Aldırmayıp sabah etmemizi sevmeliyim.

Sevmeliyim;
Yazın o sıcak, o bunaltıcı havasında
Sabahın erken vaktinde kalkıp,
Bahçemdeki sandalyeme oturup
Çiçeklerin o mis kokan, o hiç tükenmeyen yada
O aşk kokan yaprakları sevmeliyim.

Sevmeliyim;
Denizleri, çayları, akarsuları
Sevmeliyim denizin altındaki yaşama sevincini bilmeyen balıkları
Denizlerin o uçsuz bucaksız derinliklerini,
Sevmeliyim ördeklerin, leyleklerin göç etmelerini
Göç ederken geçmelerini denizin üzerinden
Yada bağırmalarını sevmeliyim.

Sevmeliyim;
Sonbaharda çiçeklerin açışını
Ve seni ilk kez bir sonbahar akşamında görmeyi
Gözlerini sevmeliyim, geceleri karanlıkta seni düşünmeyi
Sabahları sırf senin için balığa çıkmayı sevmeliyim.

Sevmeliyim;
Kışın ortasında bacaklarım donarken
Hiç beklemediğim bir anda; seni görmeyi
Bacaklarımın ısınmasını ve kendimi yazın ortasındaymış gibi terlemeyi
Ağaçların üzerini beyaz bir örtü gibi kapatmış, dünyayı sarmış kar
Ve karlı günde annemin verdiği bir şapka, bir eldiven, bir de atkıyla sevmeliyim.