Muazzam Şiiri - Ozan Oğuz

Öyle muazzamdı ki:
Kızıllığı havanın
Alev alev, saçlarına vuruyordu
Ve gecenin yeşile çalan sisinde,
o güzel gözleri...
Zümrüt gibi yanıp sönüyordu:

Umutla doluydu gözleri
Bakışları aratmazdı baharın gelişini
Göremezdi ki yolun sonunu
Henüz başlamamışken
Her yol gösterene inanabilirdi

Yağmur veda edercesine dalgalanıyordu
Yapraklar dökülüyordu
Sarmıştı her yanımdan
Ve katlamıştı beni
Hüzünün ağaçlarının dalları
Aldırmamışlıkla izledim yaprakların dökülüşünü

Rengarenk ruyalardan kacmiscasina
Duruyordu sisin icinde belirsizce
Hayalde miydim bilmiyordum
Sonra bana doğru gelirken
İşlenmemiş bir taş gibi parildiyordu.

Bakışlarım siyah bir boşluk oldu
Dolu dolu hüzünler içlerinde
Yorgunluk ve durgunluk
Birikmiş sevgi yüreğimde:
Arıyor yoluna astığım gözlerim...
Ona veremedikçe
İçten içten çürütüyor beni

Ve bir tavır takiniyorum duygusuzca
O beni çekerken kendine doğru
Kuytuluklarında kaybolmamak için;
Gözlerimi kaciriyorum
Ama o bilmiyor
Hissiz olduğumu zannediyor:

Beni sessiz zannediyor
Dinlerken onu
Ve huzur bulurken sesinde.
Beni durgun zannediyor
İçimde firtinalar koparken
Ve ben sessizce denizi izlerken
Oradan oraya savrulurken hayaller içinde...

O ise...
Gittiği yere baharı getiriyor
Rengarenk çiçekler gibi
İçinde huzunleri saklayan
Ama actiginda mutluluk veren
Gülüşü düşler olan

Ve o sonsuz göklerin boşluğundan akıyor
Bulutları yarıp geçiyor:
Karanlığın ortasında...
Bir cevher gibi muazzam duruyor,
İhtişamı onu hepsinden ayırıyor:
Işığı kendinden doğan...
Baharları içinde saklayan...