Sevmeliydin Beni Şiiri - Yusuf Kenan Can

Sevmeliydin beni,
Hayatının en toy anında çalınırken kapın, açmalıydın kanatlarını bana
Savruk da olsa gelişim kırmalıydın direncini
kucak açmalıydın, hoş geldin demeliydin.
İçinde yaşadığın çelişkilere inat, dinlemeliydin beni bir kez olsa da
Ve izin vermeliydin, hayatındaki tüm boşlukları doldurmama
Ve kalbinin bir köşesinde yer edinmeme
Kalbinin bir köşesinde ben varken şüpheye yer vermemeliydin
Tüm realiteye inat pembe hayaller peşinde koşmalıydık,
Zaten hangi hayal pembe olmazdı ki
Zaten hangi realite bir hayal sonucu oluşmamış ki
Bilmeliydin,
Aramızda uzayıp giden yolun birlikte gidilesi yol olduğunu,
Bilmesen de anlamalıydın aceleciliğimden
Ömür denilen olgunun bende azaldığını
Ve bende azalan ömrün son demlerini senle yaşamak isteyişimi
Sevmeliydin beni….
“seni seviyorum” demeliydin.
Sesini sesime değdirmeli ve tüm sıcaklığını hissetmeliydin
Ayrılığın soğukluğunda değil kavuşmanın sıcaklığıyla sarmalıydın ruhunu
Görmeliydin
Küçük bir dere misali kıyılarında durduğumu
Azlığımı çokluğuna katmak isteyişimi
Ve hissetmeliydin
Elimden alırlar korkusuyla seni alelacele sevişimi
Meğer ne çok söylemişim de duymamışsın sen
Meğer gören körler de varmış sayende öğrendim ben
Gerçi anlamalıydım çelişkili tavrından
Anlamalıydım ürkek halinden
kalbinin bu aşkı taşımayacak kadar küçük olduğunu
Anlamalı ve musade etmemeliydim
İçimdeki seni görmene

Bir var olup bir yok oluşundan
Çok sonra gelip hemen gidişinden
Bir hayal misali varlığından
Bilmeliydim sevemeyeceğini
Hep beni sev dememeliydim
Kendi yalanıma kanıp kendimi kandırmamalıydım
Her ne kadar aşk bilerek kanmak olsa da
Ben kendimi kendime inandırmamalıydım

Özlem YÜCEL- Kahraman TAZEOĞLU’na saygıyla